γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης.
Πριν από 4-5 δεκαετίες, όποιος είχε απολυτήριο επτατάξιου Γυμνασίου είχε την αναγνώριση ενός επιστήμονα. Πολλές τεχνικές σχολές και σχολές του Εμπορικού Ναυτικού έβγαλαν τους καλύτερους τεχνίτες. Έβγαλαν ανθρώπους εκπαιδευμένους αλλά και… παιδευμένους. Οι γονείς μας και οι παππούδες μας μπορεί να ήταν αγράμματοι αλλά με τη σοφία της ζωής, τον σεβασμό, την αυτοπειθαρχία, την πειθαρχία, τη σκληρή δουλειά και τις ηθικές αξίες αγωνίστηκαν και πέτυχαν να βελτιώσουν το επίπεδο ζωής των οικογενειών τους.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν την ανάμνηση ενός μακρινού παρελθόντος στο οποίο κυριαρχούσε η πειθαρχία και ο πειθαναγκασμός δια του ραβδισμού. Αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί στοιχείο μιας πολιτισμένης κοινωνίας και ορθώς προχωρήσαμε στην ανατροπή τέτοιων πρακτικών. Όμως, στα χρόνια που ακολούθησαν, η Παιδεία δέχθηκε πολλές και ποικίλες επιδράσεις. Θετικές και αρνητικές. Καταργήθηκε η ποδιά που αποτελούσε σύμβολο ισότητας των μαθητών έναντι του δασκάλου ή του καθηγητή. Από τη στιγμή που καταργήθηκε ο επιθεωρητής, και ταυτόχρονα άρχισαν να ψηφίζουν οι μαθητές και να συνδικαλίζονται οι καθηγητές, κάτι… περίεργο φαινόταν στον ορίζοντα. Τα μηνύματα μάλλον δεν ήταν θετικά…
Τα χρόνια πέρασαν, η εκπαίδευση και η επιστήμη βελτιώθηκαν και αναβαθμίστηκαν. Ωστόσο, άρχισαν να φαίνονται και πολλά στραβά. Το Δημόσιο είχε ανάγκη από εκπαιδευτικό δυναμικό, το οποίο διοριζόταν άμεσα. Κάπου εκεί άρχισαν να εμφανίζοναι διάφορες δυσλειτουργίες. Ο κομματισμός διείσδυσε στα σχολεία και το παιχνίδι άρχισε να γίνεται πιο ιδεολογικό. Από το 1982 και μετά, από τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο του… εκδημοκρατισμού, άρχισαν τα… τσάμικα. Όταν ο υπόλοιπος κόσμος έμπαινε για τα καλά στο πνεύμα της τεχνολογικής επανάστασης, και προσαρμοζόταν, εμείς παρακολουθούσαμε εν μέρει και παρουσιάζαμε αποκλίνουσα συμπεριφορά ως προς τους κανόνες λειτουργίας της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κατά το κοινώς λεγόμενο, αρχίσαμε να… παραγνωριζόμστε.
Η… μόδα των απεργιών και των καταλήψεων σε συνδυασμό με τη… χαλάρσωση των ηθών, έστελναν ένα μήνυμα για τα «συστατικά» που θα αποτελούσαν το οικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας ελάχιστες δεκαετίες αργότερα. Ξεκινήσαμε μια πορεία, η οποία μας πήγε στο άλλο άκρο. Από την ποδιά και τον επιθεωρητή φτάσαμε στην κατάληψη και στο γκράφιτι. Από τον σεβασμό στον δάσκαλο και στον καθηγητή, φτάσαμε στη μαγκιά του παιδιού αλλά και στις μπρουτάλ αντιδράσεις των γονέων, οι οποίοι έπρεπε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, αφού ο δάσκαλος… τόλμησε να κάνει παρατήρηση στον κανακάρι τους! Επιπλέον, αρχίσαμε να κάνουμε και εκπτώσεις στη διαγωγή. Με το σύστημα επί ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αν έκαιγες το σχολείο είχες διαγωγή… κοσμία! Μετά την κατήργησαν. Οπότε, όλα ρημαδιό. Παιδιά είναι. Και αν βγουν αύριο στην κοινωνία και καίνε ή σπάνε, θα είναι… αγωνιστές. Ωραίο το μοτίβο. Αν μη τι άλλο έχει ενδιαφέρον και προσφέρεται για γέλια και για πολλά κλάματα…
Ο κομματισμός για τον έλεγχο της Παιδείας, οι μαθητικές και φοιτητικές εκλογές, οι καταλήψεις για ψύλλου πήδημα, η ασέβεια προς πρόσωπα και σύμβολα, έχουν διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδιωτική παιδεία βρήκε ζωτικό χώρο ανάπτυξης με την παρότρυνση της εξουσίας για να βολευτούν όσοι δεν μπόρεσαν να διοριστούν στο Δημόσιο. Να κάνουν κανένα «ιδιαίτερο» και να ζήσουν οι άνθρωποι. Και όλα αυτά με φορολογούμενους πολίτες που πλήρωσαν, πληρώνουν και θα πληρώνουν για τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονα τους, τα βιβλία, τα θρανία, τους πίνακες και τις ζημιές σε σχολεία και πανεπιστήμια, ενώ ταυτόχρονα διέθεταν μια ολόκληρη περιουσία για να μπουν τα παιδιά τους σε μια σειρά στα ιδιωτικά φροντιστήρια και εκπαιδευτήρια.
Τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια έχουν βγάλει χιλιάδες αναγνωρισμένους επιστήμονες και αυτό δεν μπορεί να αμφιισβητηθεί από κανέναν. Δέχτηκαν και τις επιδράσεις του ιδιωτικού τομεά. Η σχέση των δύο τομέων είναι κυρίως συμπληρωματική και λιγότερο ανταγωνιστική. Στόχος είναι η προαγωγή της εκπαίδευσης προς όφελος της κοινωνίας. Από αυτά θα κερδίσουμε όλοι. Δυστυχώς, μέσα σε αυτήν τη διαδικασία αναπτύχθηκαν και πάρα πολλά παράσιτα. Κάθε είδους και σε κάθε επίπεδο. Όσοι κόπιασαν το έκαναν γιατί είχαν στόχους. Άλλος έπρεπε να μορφωθεί για να μην κάνει τη δουλειά του μπαμπά που έλιωνε στο χωράφι ή στη φάμπρικα και άλλος έβλεπε ότι με την πλάτη του μπαμπά υπήρχαν ευκαιρίες για να παραιστεί εις βάρος των πολλών ή για να επιβεβαιώσει και ένα ξεχωριστό κοινωνικό στάτους.
Κάποτε ο δάσκαλος έπαιρνε «τρεις και εξήντα». Αδιαμαρτύρητα μάθαινε τα παιδιά γράμματα. Τους μάθαινε πάνω απ΄ όλα να γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία. Να διεκδικούν μια καλύτερη θέση όχι σπάζοντας και καίγοντας αλλά έχοντας σεβασμό, τρόπους και διάθεση για δουλειά. Ας μην έγιναν επιστήμονες και ας περιορίστηκαν σε δουλειές όπως του αγρότη, του κτηνοτρόφου, του οικοδόμου ή του χαμάλη. Πάνω απ΄ όλα έπρεπε να είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια έχει ως συστατικά τον σεβασμό και την ευθύνη. Και ξέρουμε σήμερα ότι πάρα πολλοί τα έχουν χάσει αυτά. Και έχουν εξελιχθεί σε υπανθρώπους και παράσιτα.
Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση, συνδυάστηκε με πακτωλό πόρων για την αναβάθμιση της Παιδείας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τι να τα κάνουμε τα καινούρια κτήρια των σχολεών όταν η μάθηση συνδυάζεται με την ανάπτυξη παρασιτικών πρακτικών; Κάποτε υπήρχαν τα ετοιμόρροπα σχολεία του Σχεδίου Μάρσαλ όπου γινόταν δουλειά, γιατί υπήρχαν άνθρωποι να δώσουν τις βασικές αρχές και τα εφόδια σε φτωχά παιδιά που ήθελαν ένα καλύτερο αύριο.
Πάνω, απ΄ όλα το σχολείο είναι πειθαρχία. Η πειθαρχία είναι απαραίτητο συστατικό για να σέβεσαι την ομάδα, δηλαδή τον συνάνθρωπο σου στη ζωή. Αν δεν έχεις τίποτα από αυτά, εξελίσσεσαι σε παράσιτο και σε ένα τίποτα, το οποίο αυτοαποκαλείται «αγωνιστής», «ανθρωπιστής», «αλληλέγγυος» και όλα αυτά τα συμπαθητικά του αριστερού… λεξιλογίου. Πρώτα πρέπει να είσαι αποδεκτός άνθρωπος από την κοινωνία και μετά να μετράς σαν επιστήμονας. Αν είσαι… ρημάδι, άστο καλύτερα.
Πού βρισκόμαστε σήμερα; Η Παιδεία δεν «παράγει» τους υπεύθυνους πολίτες που πρέπει, ενώ όποιος προοδεύει σε όλα τα επίπεδα το χρωστάει κυρίως στα γνωρίσμιατα του χαρακτήρα του και στην οικογένεια του. Κακά τα ψέματα, το τελειότερο εκπαιδευτικό σύστημα να είχαμε, η επιτυχία κατά 65%-70% είναι προσωπική και το υπόλοιπο 35%-30% είναι όλα τα άλλα. Βέβαια, για να συζητάμε για μια σύγχρονη Παιδεία, πριν απ΄ όλα αυτά χρειάζεται η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή. Βέβαια, σε αρκετές περιπτώσεις γνωρίζουμε ότι διάφοροι… περίεργοι καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία και τραυματίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Επιπλέον, σήμερα παρά τα βήματα προόδου που έχουν γίνει, δεν είμαστε στο επιθυμητό επίπεδο ώστε να συνδεθεί το Πανεπιστήμιο με την παραγωγική διαδικασία, καθώς απουσιάζουν βασικές παράμετροι όπως είναι ο επαγγελματικός προσανατολισμός και η οικονομική παιδεία.
Η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά της και κλείνει μάλιστα τα μάτια της στα προστάγματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Θα λέγαμε ότι κάποιες μειοψηφίες του κομματικού περιθωρίου, κάνουν τον θόρυβο, σαν τους… άδειους τενεκέδες! Σήμερα δεν έχουμε επιθεωρητές και κάποιοι δεν θέλουν αξιολόγηση σε προσωπικό επίπεδο. Βεβαίως, μια πρώτη γεύση αξιολόγησης μπορούμε να πάρουμε από τις επιτυχίες των μαθητών στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψιν μας ότι ακόμη και με βαθμό 4 μπαίνει κάποιος σε σχολή, τότε ας αφήσουμε τις περαιτέρω αναλύσεις. «Επιτυχών» με βαθμό 4 και 5 σε μεγάλο βαθμό θα εξελιχθεί σε καταληψία και θα επιχειρήσει να κάνει αισθητή την παρουσία του με άλλον τρόπο. Θα μιλάει για δωρεάν παιδεία, λεφτά για την παιδεία, ανθρωπισμό, αλληλεγγύη γιατί πρέπει να καλύψει τις προσωπικές τους αδυναμίες. Και το πιθανότερο είναι να πάρει πτυχίο (αν πάρει…) όταν θα έχουν περάσει 10-15 χρόνια! Χαιρετίσματα. Το ίδιο έκαναν και κάποιοι στο παρελθόν που μέσα από την εκπαιδευτική ανυπαρξία τους εξελίχθηικαν σε πολιτικά μεγέθη. Οι άδειοι τενεκέδες που κάνουν τον πιο δυνατό θόρυβο…
Οι κινητοποιήσεις αλλά και οι καταλήψεις έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία 30 χρόνια. Αφήσε δε που σου λέει ο άλλος, ότι μελλοντικά μπορεί να μπω στο Πανεπιστήμιο, να μην πατάω στα μαθήματα, να πάρω το πτυχίο δια… τηλεφώνου, να μου στείλουν το μεταπτυχιακό στο σπίτι, να γίνω αρχηγός κόμματος, βουλευτής και πρωθυπουργός. Δεν τις… κλωτσάς τέτοιες ευκαιρίες! Με παρέες κολλητών μπορεί να βρεθείς αύριο μεθαύριο να κυβερνάς ολόκληρη χώρα! Τα διαβάσματα είναι για τα κορόιδα που θέλουν να γίνουν άριστοι και αποτελούν… εχθρούς μας. Ταξικούς εχθρούς. Πώς μπορώ να ανεχθώ, εγώ το… ντουβάρι που έχει… μάστερ στις πορείες και τις καταλήψεις, να έρθει ο άλλος με τα 4 πτυχία και να μου κάνει τον μάγκα! Ανεπιίτρεπτο…
Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Οι ανεπαρκείς (εξαιρετικά… τιμητική η αναφορά), δεν δέχονται αξιιολογήσεις. Η σημαία του κόμματος είναι ο καλύτερος αξιολογητής! Έτσι νομίζουν και κάποιοι εκπαιδευτικοί. Ο θεός να τους κάνει εκπαιδευτικούς, γιατί και μόνο που βλέπεις τις φάτσες τους, αρχίζεις και ανησυχείς σε πολλά επίπεδα για το πού εμπιστεύεσαι τα παιδιά σου. Καταλάβατε που έχουμε φτάσει σήμερα. Κάποιοι λένε ότι δεν θέλουν να τους αξιολογήσουμε ως Πολιτεία και συνεπώς τα κορόιδα οι φορολογούμενοι να πληρώουν χωρίς να ξέρουν αν αυτός που διδάσκει το παιδί του διαθέτει την απαραίτητη συγκρότηση αλλά και τα κατάλληλα ψυχοτεχνικά πιστοποητικά. Πού φτάσαμε. Να έχω εγώ το… θράσος να αμφισβητώ αυτόν που διδάσκει το παιδί μου. Στην… πυρά πρέπει να με ρίξουν. Τι απαιτήσεις έχεις κύριε φορολογούμενε; Ποιοις είσαι εσύ που θα μπεις σε… ξένα χωράφια. Κουμάντο δεν κάνεις εσύ. Κουμάντο κάνουμε εμείς που θέλουμε να γίνει αυτό που γουστάρουμε και όπως αρέσει σ΄ εμάς. Αν δεν σου αρέσει πλήρωσε τους φόρους σου και ξαναβάλε το χέρι στην τσέπη να πας το παιδί σου στα ιδιωτικά «στρατόπεδα». Στο Δημόσιο, κάνουμε κουμάντο εμείς και αν σε βρούμε και στον δρόμο περίμενε «να λογαριαστούμε».
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά και συνάμα… πολύπλοκα. Για να γυρίσουμε σελίδα σε αυτήν τη χώρα, πρέπει να έχουμε τη δύναμη να χτυπήσουμε το πρόβλημα στη ρίζ του. Πρέπει να μπει τέλος στον συνδικαλιστικό παρασιτισμό και στις κομματικές-φοιητικές παρατάξεις. Θέλουμε καθημερινή αξιολόγηση μέσα από ένα σύστημα ασφαλιστικών δικλείδων ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της μονομέρειας και της προκατάληψης. Θέλουμε αυστηρό πλαίσιο συμμόρφωσης μαθητών και φοιτητών, έτσι ώστε αυτοί που δεν έχουν… καλό σκοπό, να αποβάλλονται όταν παραβαίνουν τους κανόνες και τους κανονισμούς.
Ο χρόνος των σπουδών πρέπει να φτάνει σε ένα ανώτατο όριο, αναγνωρίζοντας και τις ανάγκες χιλιάδων νέων που θέλουν να εργαστούν εξ ανάγκης. Δεν μπορεί όμως αυτό να συμβαίνει επ΄ άπειρον. Ή παπάς ή ζευγάς. Εν τέλει, χρειάζεται η υπογραφή ενός «συμβολαίου τιμής». Μιας νέας σύμβασης ανάμεσα στην Πολιτεία και τους εκπαιδευτικούς με καθαρούς κανόνες και με καλούς λογαριασμούς που κάνουν τους καλούς συνεργάτες και φίλους. Η συντεταγμένη Πολιτεία λειτουργώντας με τα πιο τέλεια και αναμφισβήτητα πρωτόκολλα αξιολόγησης, οφείλει να είναι ξεκάθαρα: Κυρίες και Κύριοι, αυτοί είναι οι κανόνες της συνεργασίας μας και όποιος δεν θέλει να τους εφαρμόσει, να υπογράψει την παραίτηση του. Γιατί πολύ απλά η Πολιτεία λογοδοτεί στους φορολογούμενους πολίτες των οποίων τα χρήματα πρέπει να πιάσουν τόπο.
Οι ευσυνείδητοι δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα με την αξιολόγηση, τις κάμερες, τον… φωτισμό, τις τηλεδιασκέψεις, τα «παράθυρα» και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Το πρόβλημα το έχουν αυτοί που ξέρουν ότι θα έχουν σοβαρό πρόβλημα, εφόσον γίνουμε κανονικό κράτος και ακολουθήσουμε ένα σύγχρονο πλαίσιο οργάνωσης της Παιδείας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Και μάλιστα υπό τις σημερινές έκτακτες συνθήκες. Οι ρήξεις έχουν και κόστος. Και πρέπει να γίνουν με πολιτικές αποφάσεις που θα παρθούν μετά από εξαντλητικές μελέτες και καθαρές εισηγήσεις από τους άριστους της ακαδημαϊκής μας κοινότητας. Αυτούς που δεν έχουν… σφυροδρέπανα στον εγκέφαλο τους, αλλά καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στον πραγματιμκό κόσμο. Αυτό το κόστος μπορεί βραχυπρόθεσμα να απορροφηθεί, ενώ το μεσομακροπρόθεσμο κέρδος θα είναι τεράστιο. Θα είνια η βάση για να φτιαχτεί μια άλλη Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες. Η αδράνεια είναι σύμμαχος των… παρασίτων που ενδημούν σε όλα τα επίπεδα του ελληνικού γίγνεσθαι. Δεν πρέπει να αφεθούν οι λίγοι ώστε να αυτοαποκαλούνται ως εντεταλμένοι εκπρόσωποι του λαού και να «πουλάνε» το δικό τους παραμύθι, επειδή έτσι τους βολεύει. Πρέπει κάποιος να τους θυμίσει με εκκφωντικό τρόπο ότι η σιωπή των πολλών δεν συνιστά ανοχή στις πρακτικές αλλά έφραση απογοήτευσης και αηδίας.
