γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Αλήθεια τι γίνεται στην Λιβύη; Η χώρα είναι σε εμφύλιο από το 2011 όταν η Αμερική σκότωσε τον Μουαμάρ Καντάφι. Από τότε η χώρα της άλλοτε Τζαμαχιρίας είναι σε εμφύλιο που πήγε να σταματήσει το 2014, αλλά οι εκλογές που έγιναν δεν κατάφεραν να ομαλοποιήσουν την κατάσταση. Και από τότε η χώρα έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: το ένα είναι του Χαλίφα Χαφτάρ και το άλλο είναι το Φαγέζ Αλ Σαράζ που είναι μία κυβέρνηση αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ.
Η χώρα που είναι δέκατη παγκοσμίως σε αποθεματικά του πετρελαίου κατοικούνταν παλιά από τους Βερβερίνους, που στα αιγυπτιακά ονομάζονταν Λεμπού και έδωσαν το όνομά τους στην χώρα τους.
Θα αναρωτηθεί κάποιος: τι ρόλο έχει η Τουρκία στην Λιβύη; Η Τουρκία λέει ότι ο Κεμάλ πολέμησε το 1911 τους Ιταλούς και έτσι έχει ένα λόγο στην Λιβύη, επίσης η ο Ερντογάν θέλει ένα φρεσκάρισμα της συνθήκης της Λωζάννης και αυτή περιέχει και τα ανατολικά Σύνορα της Τουρκίας που είναι από την Συρία μέχρι και το Τομπρούκ.
Με το μνημόνιο που υπέγραψε τον Νοέμβριο με τον Σάραζ, η Τουρκία δημιούργησε τετελεσμένα στην περιοχή και είτε θέλει να το εκμεταλλευτεί ή να εκβιάσει για κάτι περισσότερο. Η Τουρκία δεν είναι μία χώρα ήρεμη, αλλά μία χώρα που θέλει να φαίνεται ως ένας περιφερειακός παίκτης της περιοχής που επιθυμεί να τον λαμβάνουν στα σοβαρά.
Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη μέσω της Γαλλίας στηρίζει τον Χαφτάρ και είναι η μόνη χώρα που έχει αντιδράσει επίμονα, μεθοδικά και συστηματικά στις προκλήσεις της Άγκυρας. Το συμμαχικό τόξο «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία» μπαίνει ξανά στο προσκήνιο. Η Γαλλία μπορεί να έχει και αυτή κάποια θέματα με την Λιβύη λόγω της επιθετικότητας στο Τσαντ, το οποίο ακόμη στη Γαλλία θεωρούν ότι είναι δικό τους.
Η Ελλάδα έχει επενδύσει στην Γαλλία και ειδικά στον πρόεδρο Μακρόν που είναι ο μόνος που έχει μιλήσει δημόσια με οξύτατα λόγια για τον Ερντογάν. Και μάλλον η Ελλάδα έχει εναποθέσει στη Γαλλία όλες τις ελπίδες της για να ακυρώσει το Τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Επίσης, η Ελλάδα ενισχύει το διπλωματικό της τόξο. Ο Μητσοτάκης πήγε στο Νταβός, μετά θα πάει στο Παρίσι και στο Ριάντ. Η επίσκεψη του στρατάρχη Χαφτάρ έδειξε ότι η Ελλάδα δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια για την Λιβύη.
Φυσικά, και στην ελληνική κυβέρνηση δεν ήξεραν για την Λυβύη και δεν περίμεναν να έχουν έναν Ερντογάν τόσο ενεργητικό και προσβλητικό.
Μπορεί η Ελλάδα να μην πήρε μέρος στην συνδιάσκεψη στο Βερολίνο για την Λιβύη, αλλά και η ίδια η συνδιάσκεψη δεν έβγαλε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Από την στιγμή που τα δύο πρόσωπα στην Λιβύη δεν κάθονται ούτε στο ίδιο δωμάτιο, είναι δύσκολο να εφαρμοστεί ό,τι αποφασιστεί. Αλλά και η εκεχειρία, την οποία επιθυμούν η Γερμανία και άλλες χώρες της Ευρώπης γιατί δεν θέλουν μία ακόμη Συρία πιο κοντά στα σύνορα της Ευρώπης, είναι δύσκολη υπόθεση.
Η Τουρκία έχει στείλει στρατό -όχι όμως δικό της, αλλά αυτούς που πολεμάνε στην Συρία- στον οποίο έχει τάξει υψηλούς μισθούς και τουρκική ιθαγένεια.
Η κοινή γνώμη της Τουρκίας δεν θέλει την αποστολή στρατευμάτων στην Λιβύη και ίσως και η ίδια η Τουρκία να θέλει την εκεχειρία για εκμεταλλευτεί την συμφωνία που υπέγραψε με τον Σάραζ.
Η Ελλάδα έχει λόγο να εμπλακεί σε έναν εμφύλιο που δεν είναι μέρος; Εάν στείλει στρατιώτες, θα είναι για να επιβλέπουν. Το αντέχει έστω αυτό η κοινή γνώμη;
Η Ελλάδα αναπτύσσει συμμαχίες και ενισχύει το διπλωματικό κόστος απέναντι σε έναν γείτονα επιθετικό και αλλοπρόσαλλο. Πρώτα η χώρα θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα διπλωματικά μέσα και μετά να δει τι μπορεί να κάνει.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη και αυτό αποτυπώνεται παντού. Απαιτείται ενάργεια, αποφασιστικότητα και όχι χαλάρωση.
