γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Για να το ξεκαθαρίσω από την αρχή: δεν έχω καμιά διάθεση να ασχοληθώ με την μιζέρια δηλώσεων Πολάκη-Κυμπουροπούλου που όντας πιστοί στον ρόλο του πονηρού πολιτευτή ψαρεύουν ψήφους αυτοευτελιζόμενοι και φθείροντας ανεπανόρθωτα αμφότεροι την υπόσταση ανθρώπων με ανάγκες παρόλη την σχέση και των δυο με το συγκεκριμένο χώρο. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι με τη συμπροφορά τους ΚΑΙ οι δυο (μαζί με όλους τους Αδώνειους κολαούζους τους) θέλουν να μας κάνουν διαιτητές του λαϊκισμού τους. Αλλά από εμένα τουλάχιστον δεν θα πάρουν. Τέλος.
Εδώ και χρόνια και κυρίως από την εποχή του προευρώ καλπάζοντoς πληθωρισμού, όλοι οι πολιτικοί, όλα τα πολιτικά κόμματα αλλά κυρίως τα ΜΜΕ, έχουν συνδέσει το Πάσχα (όπως και τα Χριστούγεννα) με τιτλοφορίες και αναλύσεις για το «Πάσχα του φτωχού», ή από την άλλη το «κατσικάκι της ακρίβειας». Πράγμα που ναι μεν δεν απέχει από την αλήθεια της ζωής αλλά είναι παρασάγγας μακριά του θρησκευτικού τουλάχιστον νοήματος των ημερών. Γιατί πολύ αμφιβάλω αν το τελευταίο δείπνο συμπεριελάμβανε μαγειρίτσα και τσούγκρισμα αυγών ή μετά την ανάσταση Απόστολοι, συντρεχόμενοι και Μαρίες εις διπλούν, πήγαν για σουβλιστό αρνάκι και κοκορέτσι. Αλλά έτσι ήταν και είναι από ανέκαθεν η εκκλησία, πίστευε και μη ερεύνα. Σκάσε και τρώγε ότι σου σερβίρουν.
Η ουσία είναι όμως αλλού, είναι στο γεγονός ότι θυμόμαστε τον φτωχό όταν προκύψει η …ανάγκη για φτωχό. Χριστούγεννα και Πάσχα. Τις υπόλοιπες μέρες ο φτωχός υπάρχει σαν νούμερο σε στατιστικές που ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με το που βρίσκεται ο ομιλών ή ο γράφων, στην αντιπολίτευση ή στην συμπολίτευση. Και στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάρα πολλοί φτωχοί. Πέρα στατιστικών και αριθμών. Πέραν αυτών που βλέπουμε στο δρόμο με το χέρι απλωμένο. Η φτώχεια δυστυχώς δεν φοράει απαραίτητα και ταμπέλα.
Βλέπετε κανένας δεν «βλέπει» αυτόν που ναι μεν έχει δουλειά και σπίτι αλλά τα παιδιά του πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο ή μοιράζει ένα πακέτο μακαρόνια σε πέντε μέρες. Και όχι αυτό δεν είναι ούτε ακραίο παράδειγμα ούτε αποτέλεσμα μνημονίων. Τα μνημόνια απλά χειροτέρεψαν τα πράγματα φέρνοντας την φτώχεια στα σπίτια των πολλών. Και ξέρετε πως; Έδειξαν ότι αυτή η περίφημη μικροαστική τάξη στην Ελλάδα ήταν βασιλιάς γυμνός. Ήταν μόνο κατ’ όνομα μεσαία τάξη. Στην ουσία ήταν απλά αυτοί που είχαν εξασφαλίσει χειμώνα-καλοκαίρι τον μισθό. Δημόσιοι υπάλληλοι οι περισσότεροι όπου κάθε πρώτη και δεκαπέντε έπεφτε ο μισθός, της πείνας μεν αλλά που εξασφάλιζε το ψωμί στο τραπέζι.
Μια λούμπεν κατάσταση που έβλεπε το δημόσιο όχι σαν καριέρα αλλά σαν διέξοδο από την πείνα και που πολιτικάντηδες της πλάκας την ονόμασαν μεσαία τάξη για να αναπληρώσουν σε τίτλο αυτό που δεν θα έδιναν ποτέ σε είδος οι αφέντες τους νταβατζήδες. Αλλά με το που έπεσαν τα μνημόνια, μειωθήκαν οι μισθοί και κόπηκαν παροχές και μίζες, το όνειρο χάθηκε και η Ελληνική «μεσαία τάξη» ανακάλυψε τις εργατικές της ρίζες και την πραγματική φτώχεια. Και είναι πρόστυχη αυτή η φτώχεια γιατί όπως έλεγε και η γλυκύτατη Μίτση στην γνωστή ταινία: «άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια.»
Σε ξένα χέρια όλοι αυτοί και τώρα με λίγη βοήθεια από το προεκλογικό κλίμα, ψάχνουν την χαμένη μεσοταξική τους τιμή σε κόμματα και πολιτικούς έτοιμα να τους προσφέρουν τον μεσαίο χώρο σε κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές προσφορές, στα τρία το ένα δώρο. Έτοιμοι πάντα να ανταλλάξουν την αξιοπρέπεια τους με μια εικονική πραγματικότητα για άλλη μια φορά αντί να κάνουν κάτι για ν’ αλλάξουν την μοίρα τους. Κι αυτό γιατί στην Ελλάδα η φτώχεια είναι στίγμα. Και το νιώθουν βαρύ το στίγμα οι χθεσινοί μικροαστοί. Δυσβάστακτο. Δεν το θέλουν. Θέλουν τις …παλιές καλές μέρες.
Τις «παλιές καλές μέρες» που εκπαιδευμένοι από μια κανιβαλιστική αστική τάξη νταβατζήδων σε μια «αστική» δημοκρατία που προστατεύουν φασίστες όπως ο πανδιεφθαρμένος ΑντωνΆκης Σαμαράς, και που πήγαιναν στην Αντίπαρο με διακοποδάνεια, «αγόραζαν» μεζονέτα «πρώτη κατοικία» 150 δόσεις σε ελβετικά φράγκα, ζούσαν το όνειρο του Καγιέν που έδινε μέγεθος στη κομπλεξαρισμένη λίμπιντό τους και μοστράρανε στο διαδίκτυο όλο το ντεμέκ που δικαιολογούσε την ύπαρξή τους.
Αυτοί αγαπητοί μου εκλέγουν κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Αυτοί είναι οι περίφημοι αναποφάσιστοι, οι δεν ξέρω ακόμα, δεν έχω αποφασίσει …το κέντρο. Ο …μεσαίος χώρος που σήμερα είναι σοσιαλιστές, αύριο νεοφιλελεύθεροι και στα ενδιάμεσα λίγο αριστεροί μπορεί και μακεδονομάχοι αλλά πάντα κεντροδεξιοαριστεροί.
Τις επόμενες μέρες θα διαβάσετε και θα ακούσετε τους μεν να σας λένε ότι έχετε αναστηθεί και δεν το ξέρετε, τους δε να σας εύχονται καλή ανάσταση με τον δαφνοστρωμένο ερχομό τους. Όλοι τους στοχεύοντας στον …κεντρώο μικροαστό που κρύβετε μέσα σας και βγάζει κυβερνήσεις. Θα σας καλέσουν μάλιστα να φορέσετε τα λιλά σας και να σταθείτε δίπλα στον λελέ Λουδοβίκο των χιονοδρομικών και την φλαμπέ Αντουανέτα του Αμαρουσίου, εσάς που έχετε κάνει το σκατό παξιμάδι για να επιβιώσετε, σε συσσίτια με αρνάκι σουβλιστό για τους …απόρους. Η απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και πολλοί είναι αυτοί που θα ακολουθήσουν με σημαίες πλαστικές και λαμπάδες αναμμένες με αναπτήρα μπικ. Γιατί; Γιατί η εικονική πραγματικότητα του «μεσαίου χώρου» είναι καλύτερη από την αλήθεια, εορτάσιμες μέρες. Αλλά επειδή κάθε σπονδή χρειάζεται και θυσία, στο μεταξύ ας θυσιάσουμε ΠΑΛΙ στο βωμό της ανάστασης και της θεαματικότητας τους πεινασμένους. Ας μην το κρύβουμε άλλωστε, είναι παράδοση χιλιετιών.
Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί!
ΥΓ. Η φτώχεια στην Ελλάδα έχει ακόμα και πασχαλινές παραδόσεις πέρα μνημονίων και πάντα τα ιδία θύματα, αυτούς που ΠΟΤΕ δεν αντιπροσώπευσε κανένα αστικό κόμμα και καμιά αστική δημοκρατία που προστατεύει ο κάθε ΑντωνΆκης Σαμαράς. Απόδειξη ο νονός και η λαμπάδα. Όπου οι οικογένειες έκαναν νονό κάποιον «με λεφτά» περιμένοντας κάθε Πάσχα εκτός από λαμπάδα και παπούτσια για το παιδί, ίσως και ρούχα, σπάνια παιχνίδια. Τα ΑΝΑΓΚΑΙΑ που η φτώχεια τα έκανε πολυτέλεια.
***********************
Πολλές πολλές ευχές σε όλους σας,
να περάσετε όσο μπορείτε, όπου μπορείτε καλά!
