γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το φαινόμενο του σκεπτικισμού έναντι των κυρίαρχων ελίτ εκφράζεται με συναφή νοηματοδότηση σε όλο τον κόσμο. Οι αριστερο-φιλελεύθερες ιδεολογίες των ανοικτών κοινωνιών και της πολυπολιτισμικής νεωτερικότητας δεν βοήθησαν την Ευρώπη, η οποία πλέον παρουσιάζεται ανίσχυρη και αδύναμη να προστατεύσει τον εαυτό της. Το δε κοινωνικό συμβόλαιο που οι κεντροαριστερές δυνάμεις πρότειναν για την Ευρώπη ψάρευε στους ωκεανούς του λαϊκισμού και της ουτοπίας. Ο κάλπικος ηθικισμός της σοσιαλδημοκρατίας ενάντια στον υποτιθέμενο κίβδηλο ατομισμό οδήγησε στην ισοπεδωτική ομογενοποίηση της κοινωνικής διαφορετικότητας, σε μια διεθνιστική ομογενοποίηση.
Σήμερα η αντίφαση είναι εμφανής, καθώς αφενός στηρίχθηκε ο αχταρμάς της πολυπολιτισμικότητας ενώ παράλληλα επιχειρήθηκε μια ομοιογενής πολιτισμική ενσωμάτωση που εξαλείφει κάθε τοπικότητα και ιδιαιτερότητα. Ο Π. Κονδύλης είχε έγκαιρα επισημάνει τη διεθνιστική παγκοσμιοποίηση του μεταμοντέρνου, αγαπημένη νότα της αριστερίζουσας διανόησης, ως τη μαζική πολιτιστική δημοκρατία της μετα-αστικής κοινωνίας.
Σήμερα η Αριστερά είναι ένα άδειο ιδεολογίας κουφάρι, η δε γαλλική, γερμανική και βρετανική σοσιαλδημοκρατία, με συγκαλυμμένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές έστειλε τον κόσμο στα άκρα. Στην ΕΕ, ο ευρωσκεπτικισμός συγκεντρώνει σχεδόν το 20%, ως αντίβαρο στον συγκαλυμμένο διεθνισμό των ελίτ. Αυτός ο ναρκισσιστικός λαϊκισμός των ελίτ απαξίωσε τις ανησυχίες των πολιτών και περιφρόνησε την αξία των πεποιθήσεων, προκαλώντας τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης.
Οι άφρονες πολιτικές λαϊκισμού και ουτοπίας, συσπειρώνουν ετερογενής ιδεολογίες που εξασθενούν την Ευρώπη, οδηγώντας την εκ νέου στην αναζήτηση ταυτότητας ιθαγενισμού και εθνικισμού. Παρά το γεγονός του ότι η πλειοψηφία των πολιτών της ΕΕ θεωρεί πως ωφελείται από αυτή, εντούτοις η αίσθηση αλλοίωσης της εθνικής ταυτότητας, η αθρόα μετανάστευση, η επιφαινόμενη ασύνορη πραγματικότητα, τα ζητήματα ασφάλειας, ανισότητας, ανεργίας και διαφθοράς κάνουν τους πολίτες να στρέφουν την πλάτη στις ηγεσίες, αρνούμενοι να γίνουν ένας πολυπολιτισμικός αχταρμάς ή μια απρόσωπη μάζα καταναλωτών. Οι εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης περισσότερο μοιάζουν με άσκηση προπαγάνδας παρά με αλτρουισμό, ενώ η προπαγάνδα της ανεκτικότητας, στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας, δεν δομεί την κοινωνική συνοχή.
Η ευρωπαϊκή ιδέα απειλείται από τις ίδιες τις πολιτικές της. Συχνά τα νεότερα μέλη της ΕΕ βλέπουν στο πρόσωπό της ένα ανταγωνιστή και έναν πολιτισμικό εχθρό. Ωστόσο η λύση δεν είναι τα άκρα, ούτε τα εθνικά κράτη. Τα προβλήματα απαιτούν εμβάθυνση και συνεργασία και όχι ουτοπική φλυαρία, με εμπέδωση κλίματος προσωπικής ευθύνης έναντι της εκμαύλισης συνειδήσεων.
