Την ίδια ώρα, που η ελληνική οικονομία παραπαίει, καθώς η κυβέρνηση επέλεξε να «παίξει» περισσότερο στο γήπεδο της επικοινωνίας και όχι σε αυτό της ουσίας, τα δείγματα πολιτικής που εκπέμπει η παρούσα συγκυβέρνηση και σε άλλους τομείς είναι εξόχως ανησυχητικά. Ενώ η θηλιά της έλλειψης ρευστότητας, των αναγκών χρηματοδότησης και των δημοσιονομικών υποχρεώσεων γίνεται ολοένα και πιο σφικτή, αυξάνονται παράλληλα, εκ μέρους υπουργών, τα φαινόμενα ανοχής στην ανομία.
Τα όσα διαδραματίστηκαν την τελευταία εβδομάδα στην Νομική Σχολή πρέπει να μας βάλουν όλους σε σκέψεις. Άτομα, τα οποία όπως προκύπτει από τις καταγγελίες των ίδιων των φοιτητών, δεν έχουν σχέση με τον χώρο του Πανεπιστημίου, εισβάλουν στη Σχολή, την καταλαμβάνουν, τη λεηλατούν, τη βανδαλίζουν, και στη συνέχεια αποχωρούν ανενόχλητοι. Πίσω τους άφησαν την φρίκη των πράξεών τους όχι μόνον απέναντι σε τοίχους ή αντικείμενα χρήσης αλλά σε έργα τέχνης και χώρους λατρείας. Το μαυρισμένο πρόσωπο του μεγάλου ποιητή μας Κωστή Παλαμά, στο άγαλμα του περίφημου γλύπτη Φαληρέα, το αποκεφαλισμένο άγαλμα της ηθοποιού Κυβέλης, οι κατεστραμμένες εικόνες στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, τα συνθήματα στο βυζαντινό ναό της Παναγίας Καπνικαρέας, που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη αποδεικνύουν και την «ποιότητα» των καταστροφέων.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, καμία πολιτική πρόφαση που μπορεί να αποτελέσει λόγο κατανόησης αυτής της βαρβαρότητας. Γιατί είναι η ίδια ακριβώς με αυτήν που επιδεικνύουν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, οι οποίοι με κτηνωδία καταστρέφουν θρησκευτικούς ναούς, ανεκτίμητης αξίας αρχαιολογικά εκθέματα και ολόκληρες αρχαίες πόλεις της Μεσοποταμίας. Εκδηλώνουν το ίδιο μίσος για τον ανθρώπινο πολιτισμό, τον ίδιο φανατισμό για την επιβολή της δικής τους ως μοναδικής άποψης για τη ζωή.
Όλα αυτά τα εξοργιστικά, ωστόσο, δεν στάθηκαν ικανά να αλλάξουν τη στάση του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη, και πανεπιστημιακού καθηγητή, απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα. Αντιθέτως, η εν γένει εικόνα που έχουμε αυτό το δίμηνο, σε όλα τα ανάλογα γεγονότα -με καταστροφές πολιτιστικών μνημείων και περιουσιών, πυρπόληση αυτοκινήτων, καταλήψεις δημοσίων χώρων- είναι πλέον ότι το κράτος θα δείχνει ανοχή και «κατανόηση»!
Παρόμοια «κατανόηση» φαίνεται να δείχνει στον τομέα του και ο υπουργός Παιδείας, ο οποίος εξ αρχής μάς έχει καταστήσει σαφές ότι δεν θα ανεχθεί κανένα θεσμό και καμία παράδοση που ευνοεί την αριστεία! Αντιθέτως, έχει ανοιχτές τις πόρτες του υπουργείου σε κάθε διαδηλωτή και διαμαρτυρόμενο, καθώς, προφανώς, προτιμά το «σχολείο του αγώνα» από αυτό της γνώσης. Σε αυτό το πλαίσιο κινούμενος, άλλωστε, προωθεί και την πρωτοποριακή του ιδέα, οι διευθυντές των σχολείων να ψηφίζονται από το σύνολο του διδακτικού προσωπικού. Με αυτόν τον τρόπο είναι βέβαιο ότι θα επικρατήσει παντού η «συνδικαλιστική» λογική και θα εξαλειφθεί κάθε ίχνος αξιοκρατίας που είχε απομείνει στην ελληνική εκπαίδευση.
Από τη δική του τη θέση, ένας άλλος υπουργός της νέας κυβέρνησης, αυτός της Δικαιοσύνης, σπεύδει με νομοσχέδιο να αποφυλακίσει καταδικασμένους για τρομοκρατικές πράξεις, στο όνομα του ανθρωπισμού και της ανακούφισης του σωφρονιστικού συστήματος από τον συνωστισμό των κρατουμένων. Χωρίς, βεβαίως, ποτέ όσοι διέπραξαν ειδεχθή εγκλήματα να ζητήσουν έστω μια συγνώμη για τις πράξεις τους. Και ταυτοχρόνως, καταργεί τις φυλακές στις οποίες εκτίουν την ποινή τους τόσο όσοι έχουν καταδικαστεί για τρομοκρατία όσο και εκείνοι που βαρύνονται με βαρύτατες εγκληματικές ενέργειες.
Τέλος, και στην ταλαίπωρη μεταναστευτική πολιτική, με ευθύνη της αρμόδιας αναπληρώτριας υπουργού, επικράτησε ένα απίστευτο αλαλούμ, που απειλεί να επαναφέρει το κέντρο της Αθήνας στην απερίγραπτη κατάσταση που γνωρίσαμε πριν το 2012.
Δυστυχώς, όλα αυτά είναι ενδεικτικά της νοοτροπίας πολλών υπουργών που ενεργούν σαν να βρίσκονται στην αντιπολίτευση ή στον πολιτικό «ακτιβισμό». Δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί το βάρος των ευθυνών που εκπορεύονται εκ της θέσεώς τους, την ανάγκη εκπλήρωσης συγκεκριμένων υποχρεώσεων απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας. Τους προτρέπουμε, λοιπόν, να αναλογιστούν την απειλή που συνιστά ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης με το αίσθημα της ανασφάλειας και που αυτός μπορεί να οδηγήσει. Για να μην ισχύσει και στην περίπτωσή μας η γνωστή ρήση του Βίσμαρκ «τρεις καθηγητές – χάθηκε η πατρίδα!»…
Το άρθρο δημοσιεύθηκε και στην «Ελευθερία»
