Παρά το γεγονός ότι η βία κατά των γυναικών υπάρχει ανέκαθεν, μόλις τη δεκαετία του ’90 αναδείχτηκε ως πρόβλημα από τη Διεθνή Κοινότητα. Το Δεκέμβριο του 1999 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ , με απόφασή της, όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών, αναγνωρίζοντας το φαινόμενο αυτό, ως μια μορφή καταπάτησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου που εγείρει νομική και πολιτική προστασία. Η ημέρα αυτή, είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτήςδολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από τη Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.
Η βία κατά των γυναικών, έχει πολλά πρόσωπα. Υπάρχει η σωματική βία, στην οποία ο θύτης προσπαθεί να επιβληθεί και να επικρατήσει με εξουσιαστικούς όρους, η σεξουαλική, η οποία έχει άμεση σχέση με τη σωματική, αλλά περιλαμβάνει και τον εξαναγκασμό για σεξουαλικές πράξεις στις οποίες δε συναινεί το θύμα, καθώς και την καταναγκαστική πορνεία (trafficking). Τα κέρδη που αποφέρει το παγκόσμιο εμπόριο ανθρώπων στα εγκληματικά δίκτυα, μπορούν μάλιστα να συγκριθούν με τα αντίστοιχα του εμπορίου ναρκωτικών και όπλων. Εξίσου σημαντική μορφή βίας είναι η ψυχολογική, η οποία είναι και η πιο δύσκολα ανιχνεύσιμη. Ο εξαναγκασμός για υποταγή με απειλές, η συνεχής υποτίμηση και η δημιουργία κλίματος εκφοβισμού αποτελούν ενδεικτικές συμπεριφορές ψυχολογικής βίας. Τέλος, η οικονομική βία περιλαμβάνει εκμετάλλευση των οικονομικών πόρων του θύματος, στέρηση του δικαιώματος για εργασία, σεξουαλική παρενόχληση και απειλές για απόλυση από τον εργασιακό χώρο.
Οι επιπτώσεις τραγικές. Ο ανθρώπινος πόνος, σωματικός και ψυχολογικός, και οι απειλές έχουν σοβαρές συνέπειες στην υγεία των γυναικών θυμάτων βίας, καθώς τις οδηγούν σταδιακά στην απομόνωση, στην απώλεια της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού τους. Ο αρνητικός αντίκτυπος της βίας, επιβαρύνει κατ’ επέκταση όλη την οικογένεια, διαταράσσοντας τις ισορροπίες της, και οδηγεί γενικά στην επικράτηση της τρομοκρατίας στην κοινωνία.
Η βία δεν κάνει διακρίσεις. Η γυναίκα-θύμα κακοποίησης δεν φέρει την ευθύνη. Δεν μπορεί να σταματήσει τη βία, αλλά μπορεί να αντιδράσει και να αντισταθεί.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες, αποφασίζουν να «βγουν» από τον φαύλο κύκλο της κακοποίησης και να ξαναπάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Η σιωπή λοιπόν αρχίζει να σπάει και είναι καιρός να πάψουμε όλοι να ανεχόμαστε την άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών. «Η ΑΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ».
