Αφού, λοιπόν, την επομένη της Πρωτομαγιάς Νο 2 στάθηκε αδύνατο να επικοινωνήσω, ξαναπροσπάθησα την Πέμπτη, 5 Μαϊου, όπου σημειώστε, οι υπεράνθρωπες προσπάθειές μου, τόσο την πρώτη όσο και τη δεύτερη μέρα, γίνονταν από το γραφείο. Γιατί εγώ ΠΗΓΑ στη δουλειά, μετά από την τελευταία επίσημη αργία!
Από τις 9 το πρωί προσπαθούσα και με τίποτα στον κόσμο!.. Μπαααα.. σκέφτηκα, δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποια βλάβη! Αμ δε!.. Αφού, λοιπόν, πέρασε και η Πέμπτη χωρίς να καταφέρω να επικοινωνήσω για να τελειώσω τη δουλειά μου, συνέχισα τις προσπάθειές μου την Παρασκευή, 6 Μαϊου, και τελευταία μέρα της Διακαινησίμου Εβδομάδος. Από τις 9 το πρωί πάλι! Αυτήν τη φορά δεν έπεφτε η γραμμή, σε πέταγε όμως σε μισάωρες αναμονές! Δεν υπερβάλλω! Υπάρχουν οι κλήσεις καταγεγραμμένες στο κινητό μου! Διότι ασφαλώς, ήταν αδύνατον να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο της δουλειάς μου, περιμένοντας κάθε φορά μισή ώρα μέχρι την επόμενη προσπάθεια! Τι γιατί; Γιατί απλά, σήμερα θα ήμουν χωρίς δουλειά! Και δικαιολογημένα!
Κάποια στιγμή, τα παίρνω πια κρανίο και καλώ το 11880. “Καλημέρα, Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη κλπ. κλπ. Δώστε μου, παρακαλώ, τηλέφωνο επικοινωνίας με προϊστάμενο μπλα.. μπλα.. μπλα”… Μου δίνουν. Τηλεφωνώ. “Δεν είμαι εγώ υπεύθυνη. Θα καλέσετε στο τάδε νούμερο, που προΐσταται της υπηρεσίας 11770. Εδώ είναι τηλεφωνικό κέντρο της υπηρεσίας τάδε, της περιφέρειας τάδε κλπ. κλπ…”. Άντε να δούμε… Καλώ. Άλλη αναμονή εκεί, ώσπου μια βαριεστημένη φωνή, αποχαυνωμένη από τα αχώνευτα ακόμα αρνιά και κατσίκια, με πληροφορεί, ότι… “σήμερα το πρωί, υπήρχε πρόβλημα στη γραμμή εξυπηρέτησης, διότι το προσωπικό άργησε να πάει στις θέσεις του, λόγω της απεργίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς”. Ας πούμε Οκ. Και χθες;;; “Χθες είχαν πρόβλημα οι γραμμές”. Γιατί; Παράφαγαν κι αυτές και σέρνονταν;;; Και προχθές;;; “Προχθές, ήταν η επομένη της Πρωτομαγιάς Νο 2, μεταφοράς της Πρωτομαγιάς Νο 1, που ήταν ταυτόχρονα και Πάσχα και επομένη της Ανάστασης και μεθεπομένη της Μ. Παρασκευής”. Και όπως όλοι γνωρίζετε, μετά από τη νηστεία της Μ. Παρασκευής, επικρατεί ένα γενικό στερητικό σύνδρομο, που πιάνει από… φαγητό μέχρι και… πλεονάζουσες άδειες, ειδικά στο Δημόσιο! Και βέβαια αυτά είναι κατεστημένα, που δεν τα αγγίζει ΟΥΤΕ η κρίση!…
“Και εγώ πώς θα εξυπηρετηθώ, Κυρία μου;”
“Τι να σας πω; Μήπως να πηγαίνατε κατευθείαν στην Κεντρική Υπηρεσία της Καλλιθέας και να κάνατε τη δουλειά σας στα γρήγορα;;;” Εεεεεεε… ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!… Πας καλά, Κυρά μου; Που θα πάρω και μια μέρα άδεια από τη δουλειά μου, για να πάω στην Κεντρική Υπηρεσία της ΔΕΗ “από κοντά”, επειδή εσύ παράφαγες το Πάσχα, το ίδιο και η ομάδα των εργαζομένων που διευθύνεις, το ίδιο και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και οι “δημοσιογράφοι” και τα λιμάνια και το σόι της μάνας σας, του πατέρα σας και της θειας σας;;;
“Θα σας καταγγείλω! Όλους!!! Δεν ξέρω πού και σε ποιόν – θα σκεφτώ, θα βρω κάποιον – αλλά θα σας καταγγείλω! Θα βάλω δικηγόρο – καλύτερα να πληρώνω αυτόν μέχρι να πεθάνω, παρά εσάς – και μέχρι και τον λογαριασμό της Vodafone θα απαιτήσω να αφαιρεθεί από το ποσό της ΔΕΗ!!!” Κρισάρα! Μεγάλη κρισάρα!!! Πού να χαμπαριάσει όμως η Διευθύντρια, που το αρνί κοιμόταν ολόκληρο στο στομάχι της από την Κυριακή του Πάσχα, αχώνευτο ακόμα ως την Παρασκευή!!! Άσε που είχε ξεκινήσει και η απεργία των ΜΜΜ και είχε αποσυντονιστεί τελείως!…
“Μην εξάπτεστε, Κυρία μου! Κάτι θα κάνουμε, για να σας εξυπηρετήσουμε. Κλείστε και θα σας καλέσουμε εμείς σε λίγο”… Πριτς, που θα κλείσω!!! Και μετά, πώς θα σε ξαναπιάσω, μου λες;;; Και πώς να μην εξάπτομαι; Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου, μετά από τρεις μέρες; Τρεις ολόκληρες εργάσιμες!!! Έκλεισα όμως. Τι να έκανα, που είχα και δουλειά η γυναίκα!
Περνάει μία ώρα, περνάνε δύο… κόντευε 2 το μεσημέρι. Και Παρασκευή. Και Διακαινήσιμος. Λίλιαν, ξαναπάρε – σκέφτομαι! Διαφορετικά, πηγαίνεις καρφί για Δευτέρα!… Ας ξαναπροσπαθήσω απευθείας στο 11770. Μεσημέριασε πια και οι υπάλληλοι θα έχουν καταφέρει πλέον να φτάσουν στις θέσεις εργασίας τους, παρόλη την απεργία των μέσων. Άσε που θα γλυτώσεις και από την ηλίθια, που δεν είναι σε θέση ούτε ένα ψέμα της προκοπής να πει στους πελάτες της… Επιχείρησης! Τι σκατά Τμήμα Πωλήσεων;…
Τέλος πάντων, ξαναπροσπαθώ και… “Είστε σε γραμμή προτεραιότητας. Παρακαλώ, περιμένετε και ο πρώτος διαθέσιμος εκπρόσωπός μας, θα σας εξυπηρετήσει”… Τίποτα κι η ώρα περνάει. Ξαναπέφτω στην ανάγκη της Διευθύντριας… Η γραμμή καλεί, καλεί, καλεί… δεν το σηκώνει ποτέ! Στροφάρω απότομα. Μιλάμε τώρα για παράνομη αναστροφή με χίλια! Να δεις – σκέφτομαι – που έχει αναγνώριση κλήσεων και δεν το σηκώνει επίτηδες! Παρατάω στην άκρη το κινητό μου και την ξανακαλώ σε μερικά δευτερόλεπτα, από το άλλο μου κινητό, το εταιρικό. Το σηκώνει αμέσως, η κάργια! Αυτό που σκέφτηκα, ήταν λοιπόν! Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, η γνωστή – πλέον – βαριεστημένη φωνή της, που τώρα, εκτός από την εορτάσιμη υπερτροφία, είχε καταπέσει εντελώς, γιατί ήταν και Παρασκευή μεσημέρι πια! Και της Διακαινησίμου, βεβαίως – βεβαίως!..
Τσα!!! Έκπληξη!!! Άλλος αριθμός, αλλά πάλι εγώ είμαι! (ηλίθια!!!) Σοκ!.. Θυμάστε την Καρέζη, στην ταινία Δεσποινίς Διευθυντής; Θυμάστε τη βραχνή, βαριά φωνή της, λες και ήταν άντρας; “Κύριε Σαμιωτάκη, μετάθεση στο Δεδέ Αγάτς!…” Κάπως έτσι… “Δώστε μου το όνομά σας ΤΩΡΑ!!!!! Και δεν πρόκειται να κλείσω, αν δεν με εξυπηρετήσετε εσείς προσωπικά!!! Εδώ θα μείνουμε, μέχρι τις 5 το απόγευμα!!! Παρέα θα σχολάσουμε, την ίδια ώρα” Μα εγώ δεν έχω μπροστά μου οθόνη! “Τι θα πει δεν έχεις οθόνη; Και τότε πώς προΐστασαι μιας ομάδας που δουλεύει κυρίως μπροστά σε οθόνη; Δεν με ενδιαφέρει!!! Να βρεις!!! Να βρεις τρόπο!!!”
Γελάτε, ε; Σας βλέπω… Φυσικά και την έκανα στο τέλος τη δουλειά μου! Φυσικά και ξε-κατινιάστηκα μαζί της, μέχρι να την κάνω! Φυσικά και τελικά την πρόσβαλα, λέγοντάς της ότι έχουμε αντίστοιχη θέση, καθεμιά στoν χώρο της, μόνο που εγώ ξέρω να κάνω τη δουλειά μου, ενώ εκείνη όχι! Όλα τα έκανα! Όλα τα μέσα και τους τρόπους χρησιμοποίησα – από ευγένεια μέχρι απειλές κι από προσωπικό κινητό μέχρι και το κινητό του… συναδέλφου, ώσπου στο τέλος, έκανα βέβαια τη δουλειά μου, διότι… “ο επιμένων ΕΛΛΗ-νικά”, όπως έλεγε κι εκείνη η παλιά διαφήμιση! Πείτε μου όμως, σας παρακαλώ, πόση αντοχή μπορεί να έχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος, πόσο χρόνο στη διάθεσή του και στην τελική πόση διάθεση, μέχρι να μπορέσει να τακτοποιήσει μια αυτονόητη δουλειά στο ελληνικό δημόσιο, που δεν χρειάζεται περισσότερα από 10’ λεπτά και έγινε… σε 3 μέρες;;;
ΥΓ Εντελώς πληροφοριακά και για όσους νομίζουν ότι αποτελεί προνόμιο κάποιων, η “κατινιά” υπάρχει στο DNA όλων μας, όπως και πολλά πολλά άλλα, ομοιοκατάληκτα και μη… Το να θες ή να ΜΗΝ θες να συμπεριφέρεσαι έτσι, είναι επιλογή και στάση ζωής! Αυτό, για να διαχωρίζουμε τα βούρλα από τα τούβλα και να ξέρουμε για τι πράμα μιλάμε!…
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
