Σήμερα το ζητούμενο δεν είναι το γεωπολιτικό για τη χώρα αλλά το αν για πολλοστή φορά στον έρμο τούτο τόπο θα μεσουρανήσουν οι τυχοδιώκτες και οι αιθεροβάμονες. Δυστυχώς βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής όπου συχνά εκστομίζονται ουρανομήκης αστροπελέκια εκτός πραγματικότητας, χάρη δημοσιότητας. Κλείνουμε σχεδόν 3 χρόνια με διακυβέρνηση υπερφορολόγησης, με κομμένα επιδόματα, χωρίς ΕΚΑΣ, με μείωση συντάξεων, με υψηλή ανεργία, με μισθούς εξαθλίωσης και χωρίς μόνιμη εργασία, με τη δαμόκλειο σπάθη των νέων μέτρων της περαιτέρω μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου το ΄19 και ΄20 και κάποιοι βαυκαλίζονται μεγαλεία.
Αυτή η φαντασιόπληκτη ρητορική μας έφερε τη Χ.Α. και τα μορφώματα του είδους με τα οποία σήμερα ταλαιπωρούμαστε. Το θυμικό μετράει στον νεοέλληνα. Ο καμβάς του έθνους. Μια παθολογική προσήλωση στο παρελθόν, αδιαφορώντας για το μέλλον. Μέγας Αλέξανδρος, Βυζάντιο, Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, Τάμα του έθνους, πασάλειμμα Ορθοδοξίας, αντίσταση, σκίσιμο μνημονίων, εθνικά υπερήφανοι και να σου τα νταούλια και οι ζουρνάδες και στο τέλος οι σφαλιάρες πάνε σύννεφο. Δεν προλαβαίνουμε. Γιατί όταν ο λαϊκισμός συναντά την πραγματικότητα, τα πάντα κατακρημνίζονται.
Η σημερινή μας κατάσταση το αποδεικνύει περίτρανα. Από το λεφτά υπάρχουν, την πράσινη ανάπτυξη και τα Ζάππεια, μέχρι τις απανωτές, διάσημες πλέον κωλοτούμπες που χαρακτηρίζουν την ελληνική πολιτική σκηνή. Kolotumba es un concepto politico griego γράφει η ισπανική El Pais.
Μεγαλοϊδεατισμοί και μπουρδολογίες απίθανες. Η ψωροκώσταινα χρωστάει. Και θα χρωστάει για δεκαετίες ακόμη με αυστηρή εποπτεία. Εάν δεν μας λυπηθούνε οι εταίροι και οι ισχυροί του κόσμου, με το αζημίωτο πάντα, η αυγή θα είναι ακόμη πιο δύσκολη.
Οι πολιτικές των “πατέρων” ημών, των μορφωμένων της αστικής και ελίτ τάξης, μας οδήγησαν στο σημερινό τέλμα. Με βαριά βιογραφικά αλλά και με πολύ βαρύτερη λαϊκίστικη θωριά. Διασπαθιστές του δημοσίου πλούτου που άδραξαν την ευκαιρία να επιβιβαστούν στο όχημα της εξουσίας παριστάνοντας τους σωτήρες. Να ‘ναι καλά τα αρχοντικά και τα μεγαλεία.
Ο κοσμάκης πληρώνει σήμερα τις θύελλες των πολιτικών αυτών και είναι οργισμένος. Όχι άλλες σαχλαμάρες λοιπόν. Το πρόβλημα της κοινωνίας δεν είναι η έλλειψη και η αναζήτηση αρίστων. Δεν είναι μορφωτικό το ζήτημα, ούτε ηλικιακό. Το ζητούμενο είναι η αναζήτηση ηθικών στοιχείων στην κοινωνία και πως αυτά τα πρόσωπα θα προσεγγίσουν τους κομματικούς μηχανισμούς που ζέχνουν σαπίλα. Υπάρχει ζήτημα νοοτροπίας και αξιών. “Άντρες πουθενά, στην Σπάρτη όμως, είδα παιδιά”, σύμφωνα με τον Διογένη τον Κυνικό. Η εξαιρετική Ευαγγελία το έθιξε ξεκάθαρα. Πρώτα ρώτα.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
