Ξέρω ότι μπορούμε να διαφωνούμε όλη μέρα για το τι είναι ο «ηγέτης» και ποια ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά του, αλλά ας συμφωνήσουμε ότι όλοι οι ηγέτες έχουν κάτι κοινό: πιστεύουν στην ανάγκη της θυσίας για τον λαό.
Για του λόγου το αληθές, σκεφτείτε έναν οποιονδήποτε μεγάλο ηγέτη από όλη την ιστορία και θα δείτε ότι πάντα υπάρχει το στοιχείο της θυσίας. Ανεξάρτητα από το είδος του ηγέτη τον οποίο διαλέξατε –πολιτικό, στρατιωτικό, θρησκευτικό- είναι απόλυτα σίγουρο ότι είχε θυσιάσει κάτι για τον λαό του –τη ζωή του, την ελευθερία του, την περιουσία του, τον χρόνο του.*
Θυμηθείτε τους τρεις εκλεγμένους Πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης μέχρι τα μέσα του ’90, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ενδεικτικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε φυλακιστεί από την χούντα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε επίσης φυλακιστεί από την χούντα και είχε καταδικαστεί δύο φορές σε θάνατο στην Κατοχή και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει το περίφημο «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω». Και οι τρεις είχαν επιβεβαιώσει την θέση τους μέσα από την προσωπική ιστορία τους, φτιάχνοντας έτσι ένα ολοκληρωμένο ηγετικό προφίλ. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν ήταν εύκολο να ταυτιστείς, γιατί τους θεωρούσες κάτι ανώτερο και πιο σημαντικό από έναν καθημερινό άνθρωπο.
Μπορείτε να σκεφτείτε μία θυσία που έκανε για εμάς ο Αλέξης Τσίπρας, ή έστω μία θυσία που προσφέρθηκε να κάνει; Όχι, οι 17 ώρες διαπραγμάτευσης δεν μετράνε, ήταν η δουλειά του να βρίσκεται εκεί μέσα για 17 ώρες όπως όλοι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι αρχηγοί των κρατών. Ούτε μετράνε οι φοιτητικοί και μαθητικοί «αγώνες», αφού τους «αγώνες» αυτούς τους μετέτρεψε σε μόνιμη απασχόληση και τους εξαργύρωσε για πολιτική ανέλιξη .
Ας μη στεκόμαστε όμως μόνο στον Τσίπρα. Πόσους πολιτικούς γνωρίζετε που να έχουν κάνει θυσίες για τον λαό; Πόσους έχετε δει να βγαίνουν φτωχότεροι από την πολιτική; Πόσους έχετε δει να αφιερώνουν χρόνο για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους εθελοντικά και όχι όταν τους παίρνει η κάμερα; Πόσους έχετε δει να υποστηρίζουν ένα πιστεύω τους και ας είναι ταυτισμένο με τον πολιτικό θάνατό τους; Είτε ελάχιστους, είτε κανέναν. Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε είναι μερικές φορές άτομα που έχουν εκατομμύρια, ιδιωτικά γιοτ και βίλες να εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να κερδίσουν ακόμα περισσότερα. Άραγε, αν κάποιος που έχει μερικά εκατομμύρια στην άκρη δώριζε τη Βουλευτική του αποζημίωση στο κράτος, θα ήταν πραγματικά ζημιωμένος; Πόσο χρόνο θα έχανε ένας πολιτικός αν βοηθούσε μοιράζοντας φαγητό σε συσσίτια, αν φυσικά το πίστευε, κι ας τον κατηγορούσαν για λαϊκισμό; Ποιά ήταν η τελευταία φορά που είδαμε κάποιον να υποστηρίζει μια θέση κόντρα στο κόμμα του βάζοντας σε κίνδυνο την πολιτική του καριέρα; Πάρα πολύ δύσκολα μπορούμε να σκεφτούμε κάποιον που αντί να κοιτάζει τον εαυτό του λειτουργεί με ανιδιοτέλεια. Να προσφέρει δηλαδή στο σύνολο επειδή ο ίδιος το επιθυμεί, χωρίς να περιμένει κάποιο πολιτικό κέρδος και χωρίς να τον έχουν συμβουλέψει οι επικοινωνιολόγοι.
Δεν είναι όμως μόνο οι πολιτικοί μας που δεν προσφέρουν κάτι χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Δεν υπάρχουν πλέον εθνικοί ευεργέτες όπως στο παρελθόν, άτομα που δίνουν το όνομά τους σε κτίρια και πλοία που φτιάχτηκαν με προσφορές τους. Οι έχοντες προτιμάνε να ασχολούνται με διαφορετικά πράγματα –συνήθως ποδοσφαιρικές ομάδες- και να βαφτίζουν αυτές τις παράπλευρες ασχολίες τους «προσφορά στον αθλητισμό». Δεν είναι φυσικά ανάγκη να χτιστεί νέο Ζάππειο μέγαρο ή να φτιαχτεί ένα νέο θωρηκτό Αβέρωφ, αλλά μπορούν να γίνουν άλλα σαφώς πιο χρήσιμα για την εποχή μας πράγματα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, κάποιος από τους Έλληνες κροίσους να βοηθήσει τους συμπατριώτες του αγοράζοντας κάποια δάνεια από εισπρακτική εταιρία σε ένα κλάσμα της τιμής τους και χαρίζοντας τα συγκεκριμένα χρέη σε αυτούς που δανείστηκαν, γλιτώνοντάς τους έτσι από ένα δυσβάσταχτο βάρος.** Σκεφτείτε πόσο χρήσιμο θα ήταν αυτό για την κοινωνία μας και τι παράδειγμα θα έδινε.
Το περίεργο είναι ότι η κοινωνία μας δεν περιμένει να παραδειγματιστεί για να προσφέρει. Ίσως λόγω της κρίσης, ο εθελοντισμός πλέον είναι πιο δυνατός από ποτέ, κάτι που αποδεικνύεται και από την βοήθεια που έχουν δώσει χιλιάδες άτομα στους πρόσφυγες το τελευταίο έτος.
Είπαμε, η συζήτηση για το τι ακριβώς είναι ο ηγέτης –σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό, θρησκευτικό, κοινωνικό, κλπ- είναι τεράστια και αποκλείεται να συμφωνήσουμε, αλλά είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα χρειάζεται κάποιον να ηγηθεί. Όσο ωραία και αν μιλάει κάποιος πολιτικός, όσο και αν μας αρέσουν αυτά που ακούμε, όσο καλός, εργατικός, επαναστάτης ή συνετός και να φαίνεται κάποιος, αυτό δεν τον κάνει από μόνο του ηγέτη. Αν δεν έχει τη διάθεση να κάνει κάποιες θυσίες για τον λαό, τότε και ο λαός δεν θα έχει την διάθεση να τον ακολουθήσει.
*Μπορεί σε περιπτώσεις στρατιωτικών ηγετών η θυσία αυτή να ήταν το να πολεμήσει μαζί με όλους τους υπόλοιπους στην πρώτη γραμμή και απλά να έτυχε να την γλιτώσει, αλλά και πάλι είναι μια μορφή θυσίας.
** Για παράδειγμα, στην Αμερική ο γνωστός κωμικός John Oliver αγόρασε με 60.000 $ δάνεια συνολικής αξίας 15.000.000$. Στη συνέχεια τα δώρισε στους περίπου 9.000 ανθρώπους που χρωστούσαν τα συγκεκριμένα χρήματα.
Φωτογραφία από luben.tv
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
