Για να πω την αλήθεια, με όσα συμβαίνουν το τελευταίο καιρό σε διεθνές επίπεδο κόντεψε να μου ξεφύγει το γεγονός ότι ο μεν Κυριάκος έκλεισε ένα χρόνο στον αγκαθωτό θρόνο της ΝΔ, ο δε Τσίπρας κλείνει δυο χρόνια στην εξουσία. Ούτε που το κατάλαβα πώς περάσανε αυτά τα δυο χρόνια. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι στην Ελλάδα κάποια πράγματα τα τελευταία χρόνια μένουν σταθερά. Κάτι σαν σταθερές αξίες. Και αυτά τα πράγματα είναι τα εξής δυο: ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ.
Η Ελλάδα αγαπητοί μου έχει καταντήσει σαν πολυκατοικία με θυρωρό. Και κάθε δυο τρία χρόνια αλλάζουμε το θυρωρό γιατί δεν είχε καθαρίσει καλά τα τζάμια ή γιατί έγινε κάτι με τα κοινόχρηστα. Οι ιδιοκτήτες των ενοικιαζομένων διαμερισμάτων παραμένουν πάντα οι ίδιοι.
Τώρα, όσο αφορά τα δυο χρόνια Τσίπρα και Σύριζα θα σας πω με κάθε ειλικρίνεια πώς νιώθω. Κι έχει να κάνει με το πώς νιώθω κι όχι με το τι μου λέει το μυαλό μου, επειδή στο νιώθω μου ακριβώς ποντάρισε και ο Τσίπρας και με βάση το νιώθω μου βρίσκεται ακόμα στην εξουσία.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν ο Κούλης που είναι, και η Νέα Δημοκρατία δεν είχε τα χουντοφασιστικά Βορίδια που την τραβάνε προς τη μαύρη τρύπα, τότε θα ήταν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως τον έχει κάνει ο Αλέξης τώρα. Η πολύ προσωπική μου άποψη είναι, ότι αυτή τη στιγμή την Ελλάδα την κυβερνάει μια δεξιά – με λίγο φιλελεύθερο κέντρο – κυβέρνηση που εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Βασικά το όνειρο του Βενιζέλου, και γι’ αυτό είναι και τόσο τσαντισμένος: θεωρεί ότι του κλέψανε την ιδέα.
Όσο για το αριστερά του Τσίπρα, είναι αυτό ακριβώς που έγραψα, η αριστερά του Τσίπρα. Μια εικονική αριστερά που υπάρχει μόνο στο μυαλό του Τσίπρα και των κλακαδόρων του. Είναι σύριζα αριστερά. Στο παρ’ ολίγο αριστερά, ίσα που ακουμπάει.
Αλλά τώρα θα μου επιτρέψετε να σας πάω από την άλλη πλευρά του ωκεανού μιας και όπως πολύ συχνά είναι πιο εύκολο να δεις την καμπούρα των άλλων από τη δική σου.
Στις ΗΠΑ ο Τραμπ εκλέχτηκε Πρόεδρος, παρόλο που έχασε την πραγματική πλειοψηφία των ψήφων, χάρη σε μια αντιδημοκρατικά δημοκρατική διαδικασία. Μην τρελαίνεστε, πρώτον τώρα πια όλοι έχουμε καταλάβει ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μόνο δημοκρατία δεν είναι, και δεύτερο υπάρχουν και χειροτέρα. Και τα χειρότερα είναι δίπλα μας. Εδώ σας επιτρέπεται να δείτε τη δικιά μας καμπούρα με το εξόφθαλμα αντιδημοκρατικό μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα.
Ο Τραμπ είναι όλα αυτά που περιγράφονται πια ανοιχτά ακόμα και από τις δεξιές αμερικανικές εφημερίδες. Ένας δισεκατομμυριούχος (αυτό δεν είναι και σίγουρο) μεγαλομανής, εγωκεντρικός, αλαζόνας, παρανοϊκός, που περιτριγυρίζεται από μια συμμορία ρατσιστών, εθνικιστικών και φασιστικών παρασίτων.
Και ναι, η Χίλαρι μάζεψε σχεδόν 66 εκατομμύρια ψήφους και το 48.2% αλλά και αυτό το τραγικό και επικίνδυνο συνονθύλευμα του Τραμπ, πήρε σχεδόν 63 εκατομμύρια ψήφους και το 46.1%. Αυτά τα 63 εκατομμύρια θα ήταν ακόμα και παράλογο να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι όλοι ρατσιστές, φασίστες, εθνικιστές. Το μεγαλύτερο κομμάτι τους ανήκουν μάλιστα στην εργατική τάξη. Είναι άνθρωποι που δεν είδαν να αλλάζει τίποτα απολύτως στην τσέπη τους τα τελευταία είκοσι χρόνια, απεναντίας είδαν μια υδροκέφαλη Ουάσιγκτον να θριαμβολογεί για πράγματα που δεν τους αγγίζουν.
Για τον μέσο Αμερικάνο και ειδικά τον Αμερικάνο εργάτη, η Μέση Ανατολή και το Ιράν φαίνονται πολύ μακριά. Εδώ τους φαίνεται πολύ μακριά η Ευρώπη. Όταν ο Ομπάμα θριαμβολογούσε για τη συμφωνία των πυρηνικών με το Ιράν, ο μέσος Αμερικάνος σκεφτόταν άσ’ τους να φαγωθούν μεταξύ τους, εδώ δεν μας φτάνουν. Όταν ο Ομπάμα έφτιαχνε το Obamacare, αυτό που δεν καταλάβαμε οι ευρωπαίοι ειδικά – και αυτό οφείλεται στις δικές μας εικόνες για το τι σημαίνει κρατικό σύστημα υγείας – ήταν ότι πάλι ο μέσος Αμερικάνος πρέπει να πληρώσει, απλά είναι λίγο πιο φθηνά από ό,τι ήταν μέχρι τότε και στην ουσία ο φτωχός Αμερικάνος, ο χαμηλομισθούχος, πάλι δεν μπορούσε να το πληρώσει και πάλι ανασφάλιστος έμενε. Στην πραγματικότητα – και είναι πολλά τα παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω – ο Αμερικάνος ένιωσε ότι ο μεν Μπους ήταν πόλεμος και νεκροί για ένα ακόμα Βιετνάμ με τους φτωχούς να είναι μόνιμα τα θύματα, ο δε Ομπάμα ήταν μόνο θεωρία και καθόλου πράξη. Γι’ αυτό αυτοί που προχτές ψηφίσανε Μπους, χτες ψηφίσανε Ομπάμα και σήμερα βγάλανε τον Τραμπ πρόεδρο, προσδοκώντας ότι ο πολυεκατομμυριούχος ημίτρελος δεν θα έχει ανάγκη τα λεφτά, τα κουλτουριάρικα και τις θεωρητικές σωτηρίες του κόσμου και θα ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματά τους.
Σε αυτό το σημείο έχουν φτάσει οι πολλοί Έλληνες σήμερα. Έχουν κουραστεί με τους άβουλους θυρωρούς στη πολυκατοικία που λέγεται Ελλάς και η επόμενη κίνηση θα μπορούσε να είναι και κίνηση απελπισίας, κίνηση Τραμπ.
Και να ήταν και μόνο άβουλοι αυτοί οι θυρωροί, πάει στο διάολο. Εδώ κάνουν κι ένα βήμα παραπάνω, κλέβουν από τα κοινόχρηστα. Μετά τα Σαμαρικά Δαπιτάκια που νόμισαν ότι η πολυκατοικία είναι κληρονομιά από τον παππού τους, έχουν μπει τώρα τα Τσιπράκια και σαν τις ακρίδες και τις κατσαρίδες δεν έχουν αφήσει τίποτα στην πολυκατοικία που να μην το έχουν δαγκώσει. Βλέποντας λοιπόν και οι ιδιοκτήτες από τη μια τα Σαμαράκια κι από την άλλη τα Τσιπράκια να μασουλάνε χωρίς έλεγχο και υπό την προστασία του θυρωρού τα κοινόχρηστα …αυξάνουν συνέχεια και κατά βούληση τα ενοίκια.
Αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα και λογικό είναι να ψάχνεται.
Ποια είναι η πιο συνηθισμένη συζήτηση που γίνεται τα τελευταία χρόνια από τους πάντες και από παντού; Γιατί δεν έχουμε πια τους πολιτικούς που είχαμε. Γιατί δεν έχουμε ένα Καραμανλή, ένα Παπανδρέου ή έναν Φλωράκη; Μπορείτε να καταλάβετε πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτή η ερώτηση; Πέραν του γεγονότος ότι με μορφή οδοστρωτήρα ισοπεδώνει κάθε σύγχρονο πολιτικό ή κόμμα, ψάχνει τον επόμενο εκτός των συμβατών.
Έψαξε Καραμανλή μέσα στη ΝΔ και έφαγε τα μούτρα του …καραμανλίδικα. Έψαξε Παπανδρέου μέσα στο ΠΑΣΟΚ κι έχασε τα λεφτά και τα πασχάλια. Έψαξε την τρίτη εναλλακτική μέσα στο πολιτικό σύστημα και μάλιστα λίγο πιο αριστερά- ποντάροντας στην αριστεροσύνη και όσα αυτό σημαίνει και έφαγε Τσίπρα. Τον απόλυτο πάτο. Όλοι οι υπόλοιποι είναι φρούτα από ανέκδοτο και φυσικά η Χρυσή Αυγή ευτυχώς συνεχίζει να τους τρομάζει.
Τι τους μένει; Αυτός που θα εμφανιστεί και θα τους πει ότι δεν τους έχει ανάγκη και γι’ αυτό ακριβώς είναι ο μοναδικός που μπορεί να τους βοηθήσει. Αυτός που θα τους δείξει ότι δεν είναι χαραμοφάης πολιτικός και ξέρει πώς κι από πού να στύβει κέρδος. Αυτός που θα τους πει ότι ο Ερντογάν έχει οικονομικά οφέλη να τα έχει καλά μαζί του και ο Σόιμπλε τον σέβεται γιατί ξέρει να κάνει μπίζνες. Αυτός που δεν έχει ανάγκη το κατεστημένο και τους νταβατζήδες, που μάλιστα μασάει τους νταβατζήδες για πρωινό γιατί είναι ο ίδιος νταβατζής. Αυτός που μιλάει την ίδια γλώσσα με τον Τραμπ.
Θυμηθείτε, γιατί κάποτε ψηφίσαμε τον έναν από τους δυο πιο διεφθαρμένους πολιτικούς στην Ελλάδα για πρωθυπουργό, τον Σημίτη; Τον ψηφίσαμε γιατί εκπροσωπούσε τους μάνατζερ. Δεν ήταν πολιτικάντης – λέγαμε – ήταν μάνατζερ και μάλιστα λογιστής μάνατζερ. Τεχνοκράτης. Έτσι τον λέγαμε. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν δικαίωσε, αλλά τότε αυτή ήταν η κουβέντα. Τώρα η κουβέντα θα γίνει ένας Τραμπ.
Και δυστυχώς έχουμε έτοιμο τον δικό μας Τραμπ και έχουν βοηθήσει σε αυτό και όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ και βοηθάνε καθημερινά ακόμα κι αυτή τη στιγμή. Το έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο μου την προηγουμένη βδομάδα, αλλά κάποιοι το θεωρήσαν αστείο. Λυπάμαι και δεν θέλω να γινώ μάντης κακών, αλλά ο σύμβουλος Πειραιώς και ο τρόπος που κινείται τους τελευταίους μήνες όλο και πιο ύποπτος είναι. Ακόμα και η δημόσια αντίδρασή του στην ακύρωση του διαγωνισμού για τους τηλεοπτικούς σταθμούς, δείχνει πολιτικό προγραμματισμό και στρατηγική. Συν του ότι όπως μας απέδειξαν Βαρδινογιανναίοι- αλλά ειδικά ο Σωκράτης Κόκκαλης, κανένας με λεφτά και συμφέροντα δεν μπαίνει στο ποδόσφαιρο από αγνά φίλαθλα αισθήματα.
Στα δυο του χρόνια ο Τσίπρας και στον ένα του ο Κούλης, το μόνο που κατάφεραν ήταν να αποτελειώσουν αυτό που έχει ξεκινήσει εδώ και πάνω από μια δεκαετία, να απαξιώσουν τελείως τη πολιτική και τους πολιτικούς στην Ελλάδα και να μειώσουν τον εαυτό τους στο ρόλο του θυρωρού που μαζεύει τα κοινόχρηστα και ενίοτε τα κλέβει. Και αυτοί με τη βοήθεια διαβρωμένων και διεφθαρμένων ΜΜΕ έχουν στρώσει το κόκκινο χαλί για τον Έλληνα Τραμπ. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Πειραιά ήταν απλά πρόβα και τα δείγματα που άφησε …θετικά.
Θετικά όμως για ποιον;
**************************************************
Μία ακόμα Παρασκευή, παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος με σκίτσο του.
**************************************************
Στη φωτογραφία ένας θυρωρός πρωθυπουργός με δυο χρόνια δυσκοιλιότητα
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
