Αν όλα αυτά τα είχα κοιτάξει μέσα από διαφορετική ματιά και λίγο πιο έξω από τον δικό μου μικρόκοσμο, αν όλοι μας το είχαμε κάνει αυτό, ίσως τα πράγματα να μην ήταν σήμερα έτσι και οι καταστάσεις που ζούμε, να ήταν λιγότερο οδυνηρές. Ίσως. Επειδή όμως ποτέ κανένας δεν ξέρει, αυτό τώρα δεν έχει νόημα να το συζητάμε. Έχει όμως νόημα το από δω και μπρος…
Τη χρονιά που έδινε η κόρη μου Πανελλαδικές, το μεγαλύτερό μου άγχος δεν ήταν αν θα περάσει, αλλά να μην χρειαστεί να ξαναμπεί στη συγκεκριμένη εξεταστική διαδικασία. Οι Πανελλαδικές είναι μια εντελώς ηλίθια και ψυχοφθόρα περίοδος, που για δύο ολόκληρα σχολικά έτη αφαιρεί από τον μαθητή κάθε διάθεση για μάθηση, καθιστώντας τον μια μηχανή αναπαραγωγής των ίδιων και των ίδιων “γνώσεων”, μέχρι αυτές οι γνώσεις να… παπαγαλίζονται αλάνθαστα, αλλά και μέχρι πια το παιδί να… ξεράσει τη ζωή του! Μαζί του κι ο γονιός! Από την άλλη, υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα για συνέχεια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που αλίμονο κι αν δεν την έχεις εμφυσήσει εσύ στο παιδί σου – μην περιμένεις να το κάνει το σύστημα, αλίμονο κι αν δεν τη χρηματοδοτήσεις – ας μην μιλήσουμε τώρα γι αυτό – όπου υπολογίστε, ότι και μετά την επιτυχία (μακάρι σε όλα τα παιδιά!), το 1ο έτος στο Πανεπιστήμιο είναι μια ακόμα χαμένη χρονιά, που τα παιδιά τη βιώνουν, ως την απελευθέρωση από την καταπίεση των δύο τελευταίων ετών στο σχολείο. Με λίγα λόγια, τουλάχιστον τρία δημιουργικά χρόνια νέων ανθρώπων, χαμένα! Ας μην μιλήσουμε και για τα προηγούμενα 11 χρόνια…
Τη χρονιά που έδινε η κόρη μου, λοιπόν, ανησυχούσα περισσότερο για το να μην χρειαστεί να ξαναδώσει, παρά για το αν θα περάσει. Και όλο και προσπαθούσα να δημιουργήσω στο μυαλό μου Plan B και C και D, προκειμένου να αποφύγει αυτήν την ενδεχόμενη εμετική επανάληψη σε περίπτωση αποτυχίας, παρά το γεγονός ότι ήταν και πολύ στοχευμένη, κάτι που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για εναλλακτικές. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, ξεκινάει η αντίστοιχη καλοκαιρινή φροντιστηριακή προετοιμασία του γιου μου, αφού για μια 2ετία, πήραμε… οικογενειακώς μια ανάσα και τις αντίστοιχες αποστάσεις μας από το όλο θέμα που ονομάζεται “Πανελλαδικές”. Και ο νεαρός ξεκινάει, έχοντας μόλις χθες τελειώσει τις προαγωγικές εξετάσεις από τη Β’ στη Γ’ Λυκείου, κατά τη διάρκεια των οποίων επίσης ξεράσαμε κι οι δυο τη ζωή μας! Είναι τραγικό, όμως όχι μόνο δεν έχει αλλάξει τίποτα στο εκπαιδευτικό σύστημα των παιδιών μου από τότε που ήμουν εγώ μαθήτρια, αλλά επιπροσθέτως, τα παιδιά έχουν επιφορτιστεί και με το βάρος όλης αυτής της τρέλας που βιώνουμε εμείς οι μεγάλοι, λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο εξωτερικό περιβάλλον… που ο άλλος σε ακουμπάει κατά λάθος στο ταμείο του σούπερ μάρκετ και παίρνεις φωτιά!..
Αυτό που πάντα θα κρατήσω σαν ανάμνηση από τα σχολικά χρόνια των παιδιών μου, είναι η απέχθειά τους προς το μάθημα της Ιστορίας, που για να το περάσουν – σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες – συμμετείχα η ίδια, διαβάζοντας όλη την εξεταζόμενη ύλη και βγάζοντας θέματα SOS! Ενίοτε και για τους φίλους τους! Και να σας πω και το πιο αστείο, επειδή η διαφορά τους στο σχολείο ήταν τρεις τάξεις, πάντα μου τύχαινε η ίδια ύλη. Για παράδειγμα, Βυζαντινή Ιστορία της Ε’ Δημοτικού, με Βυζαντινή Ιστορία της Β’ Γυμνασίου. Ιστορία Αρχαίας Ελλάδας της Α’ Γυμνασίου, με Ιστορία Αρχαίας Ελλάδας της Α’ Λυκείου. Βολικό, θα μου πείτε. Ναι, αλλά και εξίσου βαρετό! Σε κάθε περίπτωση, αυτά τείνουν πλέον να περάσουν και πολύ σύντομα θα τα θυμόμαστε σαν μια κακή ανάμνηση. Ήδη τα τελευταία χρόνια και έχοντας μεγαλώσει τα παιδιά, η διαχείριση των εξετάσεων – των όποιων εξετάσεων – έχει περάσει σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο, με την προσοχή εστιασμένη περισσότερο στη μεθοδολογία, παρά στην ίδια την ύλη, αφού πλέον και οι τρεις μας την έχουμε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά! Και οι τρεις μας! Δεν κάνω πλάκα! Θα περάσει λοιπόν, κι αυτή η τελευταία χρονιά, με όλα τα παρελκόμενά της (άγχος, εκνευρισμούς, οικονομικό στράγγισμα, plan B και C και D κλπ. κλπ.) και του χρόνου τέτοια εποχή, εμείς θα βρισκόμαστε πολύ μακριά πια, απ’ όλο αυτό που ονομάζεται “εκπαιδευτικό σύστημα” στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των Πανελλαδικών! Αυτό που θα συνεχίσει να μένει όμως, είναι το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας…
Κυριακή πρωί, με πρωινό καφέ μπροστά την τιβί, ακούω τον Υπουργό Παιδείας να δηλώνει σε μια συζήτηση, την κατά μία διδακτική ώρα και σε ημερήσια βάση, αύξηση στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και την “επεξεργασία” της σκέψης για κατάργηση των Πανελλαδικών. Το άκουσα και… πήρα φωτιά, όπως τις προάλλες με μια γριά στο σούπερ μάρκετ, που μου ΈΚΛΕΨΕ ύπουλα τις πιπεριές μου μέσα από το καρότσι μου! Πήρα φωτιά και φούντωσα, όχι για τις πιπεριές, αλλά για το θράσος και τη μπαμπεσιά! Έτσι και προχθές, πήρα φωτιά και φούντωσα, όχι για την πρόσθετη ώρα, αλλά για το θράσος και την πολιτική αλητεία! Γιατί η “επεξεργασία” της σκέψης περί κατάργησης των Πανελλαδικών από την παρούσα κυβέρνηση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επανάληψη της… πολιτικής ύλης Ανδρέα Παπανδρέου, του 1981. Έτσι και τότε, για να βγει το ΠΑΣΟΚ, έταζε λαγούς με πετραχήλια στους γονείς, που το ψήφισαν για το καλό των παιδιών τους – το καλό, το βλέπουμε και το ζούμε σήμερα! Σήμερα λοιπόν, έρχεται η παρούσα κυβέρνηση, που δεν ξέρει από πού και πώς να κρατηθεί στην εξουσία, και για πολλοστή φορά, “επεξεργάζεται” αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, που δεν είναι άλλες από τις “αλλαγές” του ΠΑΣΟΚ του ’81, εκβιάζοντας την ψυχολογία των γονιών σε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο τους, κυριολεκτικά χρησιμοποιώντας τα ίδια τα παιδιά μας, σαν πιόνια! Έρχομαι λοιπόν τώρα κι εγώ, σαν μάνα που συμμετείχε στη σχολική εκπαίδευση των παιδιών της για 26 ολόκληρα χρόνια, να σας καταγγείλω δημόσια, ότι όχι μόνο καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να γίνει στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, αλλά και ότι πρόκειται για μια επαναλαμβανόμενη τακτική πολιτικής επιβίωσης, που την έζησα σαν μαθήτρια το ’81 και τώρα, σαν μαμά, το 2016. Προσωπικά, λίγο με αφορά, γιατί σε έναν χρόνο ξεμπερδεύω με όλο αυτό το μπάχαλο, που λέγεται σχολείο. Επίσης, έχω εμπεδώσει σε βάθος, τόσο την επαναλαμβανόμενη ύλη της Ιστορίας, όσο και τις επαναλαμβανόμενες πολιτικές πρακτικές των πολιτικών του τόπου! Εύχομαι όμως, για εσάς τους υπόλοιπους που έχετε ακόμα μικρά παιδιά, να μην πέσετε στην ίδια λούμπα των δικών μας γονιών και να μην επαναπαυθείτε σε λόγια και φούμαρα! Μείνετε όσο πιο κοντά γίνεται στα παιδιά σας και αντί της ανιαρής σχολικής ύλης, διδάξτε τους… τη μεθοδολογία αναγνώρισης των επαναλαμβανόμενων ψεμάτων! Ίσως έτσι καταφέρουν ένα καλύτερο δικό τους αύριο!…
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
