& Εκείνος
Αυτό που συνέβη στο Μόναχο πριν από μερικές μέρες είναι ταυτόχρονα αποτρόπαιο και ανησυχητικό. Ένας νέος άνθρωπος με πολλά προσωπικά και κυρίως ψυχολογικά προβλήματα, θύμα εκφοβισμού, βρήκε ένα όπλο και βγήκε στους δρόμους σκοτώνοντας εννιά ανθρώπους και αφήνοντας πίσω του δεκάδες τραυματισμένους, μερικούς σοβαρά. Για φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν η ιστορία με τον Γιακουμάκη ήταν διαφορετική και η απελπισία είχε οδηγήσει αυτό το παιδί σε ένα όπλο ή στην αυτοκτονία με παρέα; Για φανταστείτε τι θα γράφαμε σήμερα αν αυτό το παιδί είχε ζωστεί τίποτα εκρηκτικά και είχε αποφασίσει να πάρει μαζί του και τους βασανιστές του;
Ίσως εδώ αρμόζει μια συγγνώμη στους δικούς του ανθρώπους για τη χρήση του ονόματος αυτού του τόσο άδικα χαμένου και αδικημένου παιδιού – μιας και πολύ φοβάμαι δεν θα δικαιωθεί ποτέ του – αλλά σύμφωνα με τις έρευνες που έγιναν με αφορμή τη περίπτωση του, έχει φανεί ότι το ένα στα τρία ελληνόπουλα είναι θύμα εκφοβισμού σε διαφορετικές βαθμίδες. Και συμβαίνει παντού γύρω μας. Για σκεφτείτε το, ένα στα τρία ελληνόπουλα. Συμβαίνει στο διαμέρισμα δίπλα μας, στο γειτονικό σχολείο, στη πλατεία που πάνε τα παιδιά μας για να παίξουν.
Για κοιτάξτε τις περιπτώσεις επιθέσεων σε σχολεία. Σε όλες τις περιπτώσεις οι «δολοφόνοι» ήταν παιδιά που φοιτούσαν ή είχαν τελειώσει το σχολείο που δράσανε και σε όλες τις περιπτώσεις είχαν υπάρξει θύματα εκφοβισμού συμμαθητών τους ή ακόμα και δασκάλων. Ήταν τέτοιος ο θυμός αυτών των παιδιών που κανένας δεν τους συμπαραστάθηκε, κανένας δεν τους βοήθησε, κανένας δεν τιμωρήθηκε που στο τέλος σκότωσαν αθώους, πιθανώς ακόμα και άλλα θύματα του ίδιου εκφοβισμού.
Και μη σας εφησυχάζει το γεγονός ότι αυτά συνέβησαν στην Αμερική, στη Γερμανία ή στη Βρετανία. Κανένας δεν θα πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσαν να συμβούν στη Φινλανδία κι όμως πριν από μερικές μέρες η Φινλανδική αστυνομία ανακοίνωσε ότι από την αρχή του έτους – 2016 – έχει σταματήσει τρεις τέτοιες περιπτώσεις πριν υπάρξουν θύματα. Με πολύ λύπη μου το λέω ότι είναι απλά θέμα τύχης ότι ακόμα δεν έχει συμβεί και στην Ελλάδα.
Για σταματήστε για μια στιγμή και σκεφτείτε πως θα αντιδρούσατε εσείς αν η καθημερινότητα σας είχε γίνει ένας εφιάλτης βασανιστηρίων. Όλα έχουν ένα όριο και εδώ μιλάμε για τα όρια της απελπισίας. Ακόμα σκεφτείτε ότι τις περισσότερες φορές έχουμε να κάνουμε με εφήβους, με παιδιά που οι ακραίες σκέψεις είναι κομμάτι τους και οι ορμόνες δουλεύουν πολλές φορές εναντίων τους.
Την ίδια στιγμή αυτό που συνέβη στο Μόναχο είναι η έκφραση μιας νέας πραγματικότητας στο θέμα του εκφοβισμού. Ένα στα τρία ελληνόπουλα είναι θύμα εκφοβισμού κυρίως στο σχολείο. Αυτά τα παιδιά είναι θύματα για το τρόπο που μιλάνε, το τρόπο που περπατάνε, το όνομά τους, το χρώμα τους, το ανάστημά τους, τα κιλά τους κλπ. και είναι θύματα συνήθως ενός μαλακισμένου από προβληματικό σπίτι και ο εκφοβισμός περιορίζεται τις περισσότερες φορές στην αυλή του σχολείου. Για σκεφτείτε την περίπτωση του παιδιού που είναι και κοινωνικά στιγματισμένο. Για σκεφτείτε την περίπτωση ενός παιδιού από μουσουλμανική οικογένεια, ενός παιδιού μετανάστη ή πρόσφυγα. Ένα παιδί που αυτή τη στιγμή βλέπει τα πάντα αρνητικά από παντού. Από τη γειτονιά του, τους συμμαθητές του, τα ΜΜΕ ακόμα και το κράτος, την αστυνομία, το δημόσιο. Ένα παιδί παγιδευμένο σε ένα συνεχή εκφοβισμό από παντού. Πόσο θα αντέξει αυτό το παιδί και πόση είναι η απόσταση από τα δάκρυα μέχρι το Μόναχο;
Εκείνη
Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι εδώ και χρόνια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μαθαίνω, πολλά ωραία και διασκεδαστικά και υπέροχα, αλλά όταν πήρα την απόφαση δέχτηκα και το κόστος. Υπάρχει και το διαδίκτυο βέβαια, όπου εκεί κυκλοφορούν όλα τα νέα, αληθινά και μη, ευχάριστα ή δυσάρεστα και για τα δυσάρεστα έχω διαπιστώσει πως διαδίδονται πολύ γρηγορότερα. Τελικά οι άνθρωποι αγαπάμε το δράμα. Η καταστροφή μας μαγνητίζει.
Για τα όσα έγιναν στο Μόναχο δεν είχα ιδέα, μέχρι που είδα μια ανάρτηση διαδικτυακού φίλου «Τρόμος στο Μόναχο», σχολιάζω «τι έγινε πάλι;» και ταυτόχρονα ψάχνω και μέχρι να μου απαντήσει – λιγότερο από λεπτό αργότερα- είχα μάθει τα πάντα.
Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν το ότι έκλεισα τις καρτέλες μου, έκλεισα και το λάπτοπ μου κι έπεσα για ύπνο. Είχα χρόνο να σκεφτώ το «τι έγινε πάλι;», αύριο. Κάποιοι βέβαια δεν είχαν καθόλου χρόνο. Ούτε να σκεφτούν, ούτε να αντιδράσουν. Ούτε να σωθούν. Και πέθαναν. Αυτά. Καλημέρα σας.
Αρχίζω να γίνομαι κυνική κι ανησυχώ. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για το τι έγινε στο Μόναχο. Είναι ήδη γνωστά τα περισσότερα κι όσα δεν είναι θα γίνουν πολύ σύντομα- ίσως έχουν γίνει ήδη μέχρι να τελειώσω με αυτό το κομμάτι. Μα με εμάς τους υπόλοιπους ανησυχώ. Που όταν έγινε η επίθεση στη Γαλλία, ήμασταν όλοι Γάλλοι. Και μετά έγινε κάτι στην Τουρκία, αλλά δεν ήμασταν όλοι Τούρκοι- έχουμε και προηγούμενα, κάτι χρονάκια σκλαβιάς. Ήμασταν βέβαια ένα φεγγάρι όλοι μας Αϊλάν- φαίνεται πως έχουμε κι εμείς ένα όριο καφρίλας, κάτω των δέκα ετών. Και μετά ξαναέγινε κάτι στη Γαλλία, αλλά το είχαμε συνηθίσει. Εξάλλου οι profile pictures και οι cover pictures λίγο πριν τον Αύγουστο, με τα χρωματιστά σφηνάκια στα μπαρ και τις ξαπλώστρες στις παραλίες και τα μαγιό μας (χάσαμε και κιλά επιτέλους) είναι αισθητικά πιο όμορφες. Άσε που ξεπεράσαμε μάλλον το στάδιο με τα σημαιάκια, τι να παίζουμε τώρα; Και τώρα «τρόμος στο Μόναχο». Και πέσαμε για ύπνο.
Ούτε Γάλλοι είμαστε, ούτε Τούρκοι, ούτε Σύριοι και μάλλον δεν είμαστε ούτε καν άνθρωποι πια. Άρρωστοι είμαστε κι από τα δάκρυα μέχρι το Μόναχο είναι μία σκανδάλη δ(τ)ρόμος.
