Γενοκτονία της μνήμης…
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Τα τελευταία χρόνια διεξάγεται μια ιδιόμορφη εκστρατεία πλήρους αναθεώρησης της ελληνικής ιστορίας. Αμφισβητείται και ανατρέπεται κάθε αλήθεια για το παρελθόν μας, όπως είχε συγκροτηθεί από δεκάδες ιστορικούς και κυρίως από την προφορική παράδοση του λαού μας. Ως εκ τούτου, εδώ και καιρό, είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε μάχες για τα αυτονόητα, για την ίδια την ανάγκη να μην αλλοιώνεται και να μην συγκαλύπτεται η ιστορική αλήθεια. Πρόσφατο κρούσμα υπήρξε η πρωτοφανής απόφαση του προεδρείου της Βουλής των Ελλήνων στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης που ήταν αφιερωμένη στην «Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, από το τουρκικό κράτος», να απαλείψει αυθαίρετα την λέξη «Γενοκτονία» και να την αντικαταστήσει με τη ουδέτερη λέξη «Καταστροφή». Η πράξη αυτή, δυστυχώς, δεν αναθεωρήθηκε ούτε μετά τις διαμαρτυρίες μου εντός του Κοινοβουλίου, ούτε μετά τη σχετική επιστολή μου στον πρόεδρο της Βουλής, που κοινοποιήθηκε σε όλους τους αρχηγούς του συνταγματικού τόξου.
Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς…
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Το μόνο για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθούν οι κυβερνώντες είναι η έλλειψη φαντασίας στην επικοινωνιακή πολιτική. Εκείνο που τώρα τους απασχολεί είναι πως θα πουλήσουν το νέο «αφήγημα», ώστε να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιουργούν. Αν καταμετρήσουμε τις «κωλοτούμπες» και τις «στροφές» που έχουν κάνει από τότε που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας θα ζαλιστούμε. Ίσως, αυτό να επιδιώκουν εντέλει, να θολώνουν συνεχώς τα νερά, ώστε να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Μόνον που αυτή η τακτική αργά ή γρήγορα θα ζάλιζε και τους ίδιους τους εμπνευστές της.
Αρκεί ο ηρωισμός των πυροσβεστών;
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Κι αυτό το θέρος αντιμετωπίσαμε, δυστυχώς, τη μανία της φύσης με την εκδήλωση πολλών πυρκαγιών, κάποιων από τις οποίες με πραγματικά ολέθριες συνέπειες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτή στην Ανατολική Αττική. Μεγάλες, πευκόφυτες κυρίως, εκτάσεις έγιναν στάχτη, μετατρέποντας περιοχές ανεκτίμητου φυσικού κάλλους σε κρανίου τόπο. Επιχειρώντας ένα γενικό απολογισμό της ως τώρα εικόνας από τον τρόπο αντιμετώπισης των πυρκαγιών, οδηγούμαστε εκ των πραγμάτων στο συμπέρασμα ότι υπήρξαν τεράστια κενά στην πρόληψη, παραλήψεις στη συντήρηση του στόλου και καθυστερήσεις στη μίσθωση των αναγκαίων εναέριων μέσων πυρόσβεσης, αλλά και έλλειμμα συντονισμού στην κατάσβεση.
Ολική επαναφορά του κράτους!
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Ο τραγικός θάνατος του ενδεκάχρονου Μάριου στο Μενίδι από «αδέσποτη» σφαίρα την ώρα της σχολικής εορτής πάγωσε όλη τη χώρα. Είναι από αυτά που δεν μπορεί να χωνέψει του ανθρώπου νους -μας υπερβαίνει η τραγικότητά του. Ωστόσο, η δολοφονία του άτυχου μαθητή δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, δεν ήταν μια «στραβή», όπως αστόχαστα ειπώθηκε. Κάποια στιγμή, θα γινόταν το κακό. Γιατί για χρόνια η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο, ο νόμος έχει ατονήσει και επιβάλλεται η αυθαίρετη βούληση οργανωμένων μαφιών. Αυτό το γνώριζαν οι κάτοικοι των δήμων της Δυτικής Αττικής εδώ και χρόνια. Και τώρα το έμαθε όλη η Ελλάδα.
Ερωτηματολόγια και ψευδαισθήσεις…
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Η ασυδοσία και η ατιμωρησία διαφόρων ομάδων του περιθωρίου και, αντιστοίχως, η καταρράκωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών έχουν, κυριολεκτικά, «κτυπήσει κόκκινο» επί διακυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα μεταφοράς παραδίδονται στην πυρά, πανάκριβα μηχανήματα επικύρωσης εισιτηρίων καταστρέφονται, δεκάδες κτίρια καταλαμβάνονται, κι όλα αυτά χωρίς καμία επίπτωση για τους δράστες, που παραμένουν πάντοτε γνωστοί-άγνωστοι. Κι αυτό γιατί οι έκνομες πράξεις όχι μόνον περιβάλλονται από την ανοχή της κυβέρνησης αλλά και από ένα μανδύα «ηρωισμού» από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος.
Οι Οθωμανοί στην Ευρώπη…
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Οι Οθωμανοί αποπειράθηκαν το 1529 να διεισδύσουν στην δυτική Ευρώπη. Απέτυχαν μπροστά στα τείχη της Βιέννης, όταν σουλτάνος ήταν ο γνωστός μας Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής. Η ήττα αυτή σήμανε και την απαρχή της καθοδικής πορείας της αυτοκρατορίας των Οσμανλήδων, που ως τότε φάνταζαν ανίκητοι.
Νόμος και Τάξη…
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Το πρώτο από τα βασικά αγαθά, τα ανθρώπινα δικαιώματα που οφείλει να διασφαλίζει κάθε ευνομούμενο κράτος, είναι η ασφάλεια του πολίτη, η προστασία της ζωής, της τιμής και της περιουσίας του. Δυστυχώς, η κατάσταση στον τομέα της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας στη χώρα μας έχει κτυπήσει προ πολλού κόκκινο. Τα συμβάντα είναι επαναλαμβανόμενα και ολοένα πιο ακραία. Η έξαρση της εγκληματικότητας δεν είναι άσχετη με τις ιδεολογικές εμμονές και αγκυλώσεις της κυβέρνησης της αριστεράς περί «αστυνομικού κράτους», που ανάγονται σε ταραγμένες περιόδους της ιστορίας μας.
Το ταμπού της αξιολόγησης…
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Ένα από τα θέματα-ταμπού για την ελληνική εκπαίδευση είναι εδώ και τρεις δεκαετίες η αξιολόγηση. Μια αυτονόητη διαδικασία για κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτόν της, στην Ελλάδα αποτελεί ακόμη αιτία αντιπαράθεσης εντός της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Αυτό που συμβαίνει, ωστόσο, με την αξιολόγηση, σε αντίθεση με την παγκόσμια τάση, συνιστά απλώς μια ακόμη έκφανση της γενικότερης παρακμιακής πορείας που έχει πάρει ο τόπος. Η κατίσχυση για δεκαετίες, παρά τις όποιες μεταρρυθμιστικές απόπειρες, του παντοδύναμου αριστερού λαϊκισμού επέβαλε σε κάθε τομέα του δημοσίου τη“φιλοσοφία” της ήσσονος προσπάθειας “ισοπεδώνοντας” στο όνομα μιας “ισότητας προς τα κάτω” τους κρατικούς λειτουργούς, ανεξαρτήτως των ικανοτήτων, της απόδοσής και της εν γένει συμπεριφοράς τους. Οι παθογένειες αυτές, που ανδρώθηκαν μεταξύ άλλων, μετά το 1981, οδήγησαν και στη βαθιά δομική κρίση που βιώνουμε.
Για γκασπαρμπάιντερ…
γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Μια άλλη Ελλάδα εκτός συνόρων ζει και προοδεύει με έγνοια πάντα για την πατρίδα. Οι λιγοστοί Ρωμιοί της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας, οι αδελφοί μας Κύπριοι του άλλου ελληνικού κράτους, οι Βορειοηπειρώτες και οι δοκιμαζόμενοι Έλληνες του Πόντου στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι ομογενείς στις εύρωστες ελληνικές κοινότητες της Αμερικής και της Αυστραλίας και φυσικά οι Έλληνες της Ευρώπης, της Αφρικής, οι απανταχού της γης συμπατριώτες μας συναποτελούν τον Οικουμενικό Ελληνισμό.
Οι Αρμένιοι μας δείχνουν το δρόμο…
του Μάξιμου Χαρακόπουλου.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τη γερμανική βουλή, παρά τους λεονταρισμούς της Τουρκίας, αναδεικνύει την ολιγωρία της ελληνικής πολιτείας στην διεθνοποίηση του ζητήματος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Σε αντίθεση με την Αρμενία, το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε φοβικά το ζήτημα της Γενοκτονίας των ελληνικών πληθυσμών της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 70 χρόνια από την τελευταία πράξη της Γενοκτονίας, τη μικρασιατική καταστροφή, προκειμένου να αναγνωρίσει αρχικά το 1994 τη Γενοκτονία των Ποντίων και το 1998 των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.