γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Ο τραγικός θάνατος του ενδεκάχρονου Μάριου στο Μενίδι από «αδέσποτη» σφαίρα την ώρα της σχολικής εορτής πάγωσε όλη τη χώρα. Είναι από αυτά που δεν μπορεί να χωνέψει του ανθρώπου νους -μας υπερβαίνει η τραγικότητά του. Ωστόσο, η δολοφονία του άτυχου μαθητή δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, δεν ήταν μια «στραβή», όπως αστόχαστα ειπώθηκε. Κάποια στιγμή, θα γινόταν το κακό. Γιατί για χρόνια η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο, ο νόμος έχει ατονήσει και επιβάλλεται η αυθαίρετη βούληση οργανωμένων μαφιών. Αυτό το γνώριζαν οι κάτοικοι των δήμων της Δυτικής Αττικής εδώ και χρόνια. Και τώρα το έμαθε όλη η Ελλάδα.

γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Η ασυδοσία και η ατιμωρησία διαφόρων ομάδων του περιθωρίου και, αντιστοίχως, η καταρράκωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών έχουν, κυριολεκτικά, «κτυπήσει κόκκινο» επί διακυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα μεταφοράς παραδίδονται στην πυρά, πανάκριβα μηχανήματα επικύρωσης εισιτηρίων καταστρέφονται, δεκάδες κτίρια καταλαμβάνονται, κι όλα αυτά χωρίς καμία επίπτωση για τους δράστες, που παραμένουν πάντοτε γνωστοί-άγνωστοι. Κι αυτό γιατί οι έκνομες πράξεις όχι μόνον περιβάλλονται από την ανοχή της κυβέρνησης αλλά και από ένα μανδύα «ηρωισμού» από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος.

γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Οι Οθωμανοί αποπειράθηκαν το 1529 να διεισδύσουν στην δυτική Ευρώπη. Απέτυχαν μπροστά στα τείχη της Βιέννης, όταν σουλτάνος ήταν ο γνωστός μας Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής. Η ήττα αυτή σήμανε και την απαρχή της καθοδικής πορείας της αυτοκρατορίας των Οσμανλήδων, που ως τότε φάνταζαν ανίκητοι.

γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Το πρώτο από τα βασικά αγαθά, τα ανθρώπινα δικαιώματα που οφείλει να διασφαλίζει κάθε ευνομούμενο κράτος, είναι η ασφάλεια του πολίτη, η προστασία της ζωής, της τιμής και της περιουσίας του. Δυστυχώς, η κατάσταση στον τομέα της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας στη χώρα μας έχει κτυπήσει προ πολλού κόκκινο. Τα συμβάντα είναι επαναλαμβανόμενα και ολοένα πιο ακραία. Η έξαρση της εγκληματικότητας δεν είναι άσχετη με τις ιδεολογικές εμμονές και αγκυλώσεις της κυβέρνησης της αριστεράς περί «αστυνομικού κράτους», που ανάγονται σε ταραγμένες περιόδους της ιστορίας μας.

γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Ένα από τα θέματα-ταμπού για την ελληνική εκπαίδευση είναι εδώ και τρεις δεκαετίες η αξιολόγηση. Μια αυτονόητη διαδικασία για κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτόν της, στην Ελλάδα αποτελεί ακόμη αιτία αντιπαράθεσης εντός της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Αυτό που συμβαίνει, ωστόσο, με την αξιολόγηση, σε αντίθεση με την παγκόσμια τάση, συνιστά απλώς μια ακόμη έκφανση της γενικότερης παρακμιακής πορείας που έχει πάρει ο τόπος. Η κατίσχυση για δεκαετίες, παρά τις όποιες μεταρρυθμιστικές απόπειρες, του παντοδύναμου αριστερού λαϊκισμού επέβαλε σε κάθε τομέα του δημοσίου τη“φιλοσοφία” της ήσσονος προσπάθειας “ισοπεδώνοντας” στο όνομα μιας “ισότητας προς τα κάτω” τους κρατικούς λειτουργούς, ανεξαρτήτως των ικανοτήτων, της απόδοσής και της εν γένει συμπεριφοράς τους. Οι παθογένειες αυτές, που ανδρώθηκαν μεταξύ άλλων, μετά το 1981, οδήγησαν και στη βαθιά δομική κρίση που βιώνουμε.

γράφει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Μια άλλη Ελλάδα εκτός συνόρων ζει και προοδεύει με έγνοια πάντα για την πατρίδα. Οι λιγοστοί Ρωμιοί της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας, οι αδελφοί μας Κύπριοι του άλλου ελληνικού κράτους, οι Βορειοηπειρώτες και οι δοκιμαζόμενοι Έλληνες του Πόντου στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι ομογενείς στις εύρωστες ελληνικές κοινότητες της Αμερικής και της Αυστραλίας και φυσικά οι Έλληνες της Ευρώπης, της Αφρικής, οι απανταχού της γης συμπατριώτες μας συναποτελούν τον Οικουμενικό Ελληνισμό.

του Μάξιμου Χαρακόπουλου.

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τη γερμανική βουλή, παρά τους λεονταρισμούς της Τουρκίας, αναδεικνύει την ολιγωρία της ελληνικής πολιτείας στην διεθνοποίηση του ζητήματος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Σε αντίθεση με την Αρμενία, το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε φοβικά το ζήτημα της Γενοκτονίας των ελληνικών πληθυσμών της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 70 χρόνια από την τελευταία πράξη της Γενοκτονίας, τη μικρασιατική καταστροφή, προκειμένου να αναγνωρίσει αρχικά το 1994 τη Γενοκτονία των Ποντίων και το 1998 των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

του Μάξιμου Χαρακόπουλου.

Πόσο ενδιαφέρουν τα κομματικά συνέδρια σήμερα τον μέσο Έλληνα που συμπιέζεται από τα πάμπολλα προβλήματα της καθημερινότητας, τα οποία επιδεινώνει η σοβούσα οικονομική και κοινωνική κρίση; Αυτό είναι το εύλογο ερώτημα που γεννά η διεξαγωγή του 10^ου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες μέρες.

του Μάξιμου Χαρακόπουλου.

Το έτος που αφήσαμε πίσω μας θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη όλων. Ακόμη κι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σκύβουν με απορία στα όσα συνέβησαν στη διάρκειά του για να ανακαλύψουν τα πως και τα γιατί. Γιατί το 2015 συντελέσθηκε μια μεγάλη καταστροφή, με συνέπειες μακροπρόθεσμες και ακόμη άγνωστες ως προς το τελικό τους μέγεθος.

Αποκλειστικό αίτιο των όσων ζήσαμε αποτελεί η επικράτηση του παθογενούς λαϊκισμού, υπό τη μορφή της οξύμωρης συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Σε μια ατμόσφαιρα πρωτοφανούς επικράτησης μαζικών ψευδαισθήσεων, λαοπλάνοι και «μαθητευόμενοι μάγοι» της πολιτικής παρέσυραν την ελληνική κοινωνία, πείθοντάς την μάλιστα τρεις φορές, σε δοκινχωτικές περιπέτειες.

του Μάξιμου Χαρακόπουλου.

Η χώρα μας αποκόπτεται με μια σειρά από φράχτες από την υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ από την Τουρκία συνεχίζεται αθρόα η έλευση και νέων προσφύγων και μεταναστών, μέσα στο καταχείμωνο, σε ένα ταξίδι που πολλοί, κυρίως γυναικόπαιδα, χάνουν τη ζωή τους. Δυστυχώς, όμως, απέναντι σε αυτό το πρόβλημα, η Ελλάδα φαίνεται ότι είναι απελπιστικά μόνη. Το γεγονός αυτό είχα την ατυχή ευκαιρία να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι κατά τη διάρκεια των εργασιών της 54ης Διάσκεψης των Επιτροπών Ευρωπαϊκών Υποθέσεων (COSAC), που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες στο Λουξεμβούργο.