γράφει ο Γιώργος Λιμαντζάκης.

Παρά το κλίμα σύνεσης που είχε καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια, οι διμερείς σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία δοκιμάζονται επανειλημμένα το τελευταίο διάστημα, μετά τις αναφορές του προέδρου Ερντογάν σε «σύνορα της καρδιάς του», την έμμεση αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης, αλλά και την επερχόμενη σύγκρουση των δύο πλευρών αναφορικά με τη διατήρηση ή μη του καθεστώτος των εγγυήσεων στην Κύπρο, οι οποίες είχαν υπάρξει μέρος της τριμερούς διευθέτησης του 1959-60 (Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου). Παρότι τα εκκρεμή θέματα δεν φαίνεται να διευθετούνται άμεσα, ή έστω να περιορίζονται, η τουρκική αντιπολίτευση επιχείρησε πρόσφατα να ασκήσει κριτική στον πρόεδρο Ερντογάν και το κόμμα του επαναφέροντας μια ακόμη «εκκρεμότητα», αυτή των λεγόμενων «Γκρίζων Ζωνών» (Gri Bölgeler) στο Αιγαίο.

γράφει ο Λάρκος Λάρκου

Οι δηλώσεις Ερτογάν σχετικά με τη Συνθήκη της Λωζάνης συνιστούν αναμφίβολα έναν ακατανόητο αναχρονισμό. Γιατί κάνει αυτές τις δηλώσεις και γιατί τις κάνει τώρα; Βλέπω τέσσερα σενάρια επί αυτού:

γράφει ο Γιώργος Λιμαντζάκης.

Με δεδομένο το κλίμα που έχουν δημιουργήσει οι συνεχιζόμενες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τη Λωζάνη και τα «σύνορα της καρδιάς» του (με σαφείς αναφορές στη Θράκη και τη Θεσσαλονίκη), ορισμένες από τις κυριότερες συνθήκες-σταθμούς της σύγχρονης ιστορίας μας έχουν επανέλθει πρόσφατα στην επικαιρότητα, κινώντας το ενδιαφέρον ειδικών και μη για το περιεχόμενό τους και τον τρόπο με τον οποίο προέκυψαν. Στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν ενδεχομένως σκόπιμη μια σύντομη αναφορά στην πρώτη διμερή σύμβαση που συνήψαν η Ελλάδα και η Οθωμανική Αυτοκρατορία την επαύριο των Βαλκανικών Πολέμων, η οποία υπογράφτηκε στην Αθήνα την 1η Νοεμβρίου 1913 (ή στις 14 Νοεμβρίου, κατά το νέο ημερολόγιο).

γράφει ο Λάρκος Λάρκου.

Ποιο είναι το δημόσιο μυστικό πίσω από την πείσμονα προσπάθεια μιας μερίδας πολιτικών δυνάμεων να παρεμποδιστεί κάθε πρόοδος στο κυπριακο; Θα μπορούσε κάποιος να ανέμενε ότι κάποια πολιτική δύναμη, θα μπορούσε να διαφωνεί με την επιδιωκόμενη λύση και με ευπρέπεια να διατυπώσει σκέψεις και η πλειοψηφία, στο τέλος της ημέρας, θα έχει τον τελικό λόγο. Πώς εξηγείται το τόσο πάθος και ο τόσος φανατισμός;

γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ερντογάν για άλλη μια φορά προκάλεσαν αντιδράσεις. Για τους περισσότερους, επρόκειτο για μια καταφανή προσπάθεια αναθεώρησης του status quo στην περιοχή, μέσω της αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λωζάνης. Να υπενθυμιστεί πως, σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η συγκεκριμένη Συνθήκη καθόριζε τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών τα οποία διατηρούνται ως τις μέρες μας. Πρακτικά, επρόκειτο για μια αναθεώρηση της Συνθήκης των Σεβρών υπέρ της Τουρκίας, του νεοϊδρυθέντος κράτους –άμεσου διαδόχου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- που επικράτησε στον πόλεμο του 1919-1922.

γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος.

«Ο Ερντογάν αμφισβητεί ανοικτά και δημόσια τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Η Ελλάδα θα εμείνει στις “ονειρώξεις” περί φιλίας και συνεργασίας;»

Αν ο Ταγίπ Ερντογάν έκανε τις δηλώσεις αυτές για εσωτερική κατανάλωση ή ως αποδοχή ήττας στο χρονίζον θέμα της υφαλοκρηπίδας και των ΑΟΖ, η ουσία δεν αλλάζει πολύ για την Ελλάδα. Κι αν ισχύει το πρώτο τότε η Τουρκία είναι ακόμη πιο θανάσιμα επικίνδυνη για την ύπαρξη της χώρας μας, αφού πολύ απλά σημαίνει ότι το πολιτικό παιχνίδι μεταξύ των τουρκικών κομμάτων δεν γίνεται με μορφές πολιτικής αντιπαλότητας επί τη βάσει άσκησης οικονομικής, αναπτυξιακής ή άλλων φυσιολογικών, όπως συμβαίνει σε χώρες εν καιρώ ειρήνης, αλλά αντιθέτως διεξάγεται καθαρά σε επίπεδο κομμάτων μιας χώρας, η οποία βρίσκεται ήδη ή πολύ σύντομα ετοιμάζεται να βρεθεί σε συνθήκες ΠΟΛΕΜΟΥ.